________________
સતી બંસાલા-૩
૧૨૧
બંસાલા, કનકવતી અને સ્વર્ણમંજરીને લઈને મુકનસિંહ ચંપાપુરી પહોંચી ગયો. હવે તેના વૈભવનું શું કહેવું ? બધા જ સાસરેથી તેને એટલી બધી સેના મળી હતી કે સાંભળી સાંભળીને પડોશી રાજા પ્રજતા હતા.
મોટા મોટા રાજાઓ ભેટ લઈને આવ્યા. મુકનસિંહ પિતાની પ્રજાનું પાલન સંતાનની જેમ જ કરતે હતો. તેની દસ રાણીએ અંતઃપુરમાં હતી. દસેય તેની સેવા કરતી. આ દિવસ દસેય રાણીઓ હસતી ગુંજતી હતી. પણ ઈર્ષા અને વેરને તેમને કાંઈ જ પરિચય નહેતે.
આવી રીતે સુખેથી રહેતા મુકનસિંહને ચંપાપુરીમાં ઘણા જ દિવસ થઈ ગયા. સુખમાં માણસ મોટા ભાગે ભૂલી જ જાય છે. હવે મુકનસિંહને પણ ઘર-બારની યાદ આવતી નહોતી. હવે તે એકવીશ વર્ષ થઈ ગયે હતો. બંસાલાએ તેને યાદ અપાવી
“સ્વામી! સાસુ-સસરાનાં દર્શન કરવાની મારી ઘણી ઈરછા છે. હવે પૃથ્વીપુર જઈએ.”
બંસાલા ! તે સારૂં યાદ અપાવ્યું !” ક્ષત્રિયને સ્વાર્થ જાગે તો મુકનસિંહે કહ્યું-કંચનપુરના રાજા મણિચૂડ પાસેથી મારે અડધું રાજ્ય પણ લેવું છે. પછી મારાં માતાપિતાનાં દર્શન કરવા પૃથ્વીપુર પણ જઈશ. જઈશ શું, હવે તે પૃથ્વીપુર જ રહીશ.”
મુકનસિંહે દેવનું સ્મરણ કર્યું. દેવ આવ્યો તે મુકન
