________________
૧૩૪
સદયવલ્સ-સાવલિંગ
કાન પકડયા અને બોલ્યા
પિતાજી! એવું તે કયારેય નહીં થાય કે જુગાર માટે હું ચોરી કરૂં અને માંસનું સેવન પણ કરવા લાગું. એવું તો હું વિચારીશ પણ નહીં. મેં અત્યાર સુધી મારી જુગારની રમતને ન તો વ્યસનનું રૂપ આપ્યું છે અને ન આપીશ.
જે પિતાની જીવિકા માટે રમે છે, તે વ્યસની છે. હું હારવાવાળને દુઃખી નથી કરતે, પરંતુ જીતવાથી તેને કોઈ સન્માનિત ઢંગથી જીતેલું ધન પાછું આપી દઉં છું. હું હારું તે ખિન્ન નથી થતો. મુનિ કહેતા હતા કે જીવનના દરેક દ્વન્દ્રમાં સમતા લઈ આવે તે નવાં કર્મોના બંધનમાં પડાતું નથી. હું મારી જુગારની રમતમાં સમતાને રસ પીઉં છું. ખેલાડીની ભાવનાથી જ રમું છું.”
બસ, પછી મહારાજે કાંઈ ન કહ્યું. આ કેમ ચાલતા તે રહ્યો પણ મંત્રી બહુ જ ગુસ્સે થતા હતા. લોકોમાં કહેવાય છે કે કઈ ભાર ભરે અને કેઈના પ્રાણ નીકળે. મહામંત્રી સદયવને જુગારથી બહુ જ ઘણા હતી. વિચારતે હતે
“માતા પિતા આને રોકતાં નથી. રાજ્યનું ધન શું આમ ઉડાવવા માટે છે ? મહારાજ ના રૉકે, પણ ધનની
