________________
સતી બંસલા-૩
૧૨૯ હતે.
મુકનસિંહની પત્નીઓ હવે પુત્રવતી બની ગઈ હતી. મુકનસિંહ દસ પુત્રને પિતા હતો. તેના બધા જ પુત્ર સુંદર અને સ્વરૂપવાન હતા. સમય જતાં બધા મોટા થયા અને બધા જ વિદ્વાન થયા. લગ્ન પણ બધાનાં થઈ ગયાં હતાં. ઘરમાં દેવ કન્યાઓ જેવી સુંદર વહુઓ આવી.
મુકનસિંહના બધા જ સસરા વૃદ્ધ થઈ ગયા હતા અને પોતાના રાજ્યને ભાર મુકનસિંહને સંપીને તે બધા અણગાર બની ગયા હતા. આ બધા રાજાની વ્યવસ્થા મુકનસિંહ કરતે હતો.
પ્રજાનું પાલન કરતાં કરતાં મુકનસિંહને વર્ષો વીતી ગયાં. હવે તેને પણ વૃદ્ધાવસ્થાનો. સ્પર્શ થઈ ગયો હતે તેનાં ભાગ્ય જાગ્યાં તે પૃથ્વીપુરમાં તેના પિતા-મુનિ જયસિંહ આવ્યા. મુકનસિંહ પિતા-મુનિને બોધ સાંભળવા ગયે. ઘણા લાંબો બોધ મુનિશ્રીએ આપ્યો.
અંતમાં એટલું જ કહ્યું કે આ વૈભવ તો અહીંયાં રહી જાય છે. ધર્મ જ પરભવનો સહારો છે. એનાથી આ વૈભવ મળે છે, આનાથી જ સ્વર્ગ અને મોક્ષ મળે છે. એ મેળવ્યા પછી કશું જ મેળવવાની જરૂર રહેતી નથી અને મોક્ષ મેળવવા માટે જ માણસને જન્મ મળે છે.
બોધની સમાપ્તિ પછી બંસાલાએ મુકનસિંહની સામે જઈને કહ્યું
હવે શું વિચારો છો સ્વામી ? હું તે દીક્ષા લઈશ.”
