________________
સતી બસાલા-૩
૧૨૩
હતી. આંખોએ પણ ઓછું દેખાતું હતું. તે પણ તેણે બંસાલાને ઓળખી લીધી અને બેલી–
“બેટા તું કયાં જતી રહી હતી ? તું એકાએક જ ગાયબ થઈ ગઈ ? તારી સાથે આ કોણ છે ?
મુકનસિંહે પિતાને પરિચય આપ્યો–
“માળણ મા ! હું એ જ રણજીતસિંહ છું જે મણિચૂડ રાજાની નાની રાણીને દીકરો હતે. મોટી રાણીના કલેશથી લાચાર થઈને પિતાએ મને પિટીમાં બંધ કરીને ગંગામાં વહેવડાવી દીધો હતો. હવે મોટો થઈને અહીં આવ્યો છું આ મારી પત્ની છે.”
માળણની સમજમાં જાણે કાંઈ જ ન આવ્યું. તેણે બંસાલાને કહ્યું' બેટા ! હું ઘરડી થઈ ગઈ છું, પણ આ અચ તે કયારેય સાંભળ્યો નહોતે કે દૂધમુખા બાળકની પત્ની આટલી મોટી હાય !”
બંસાલાએ આદિથી અંત સુધીની બધી વાતો વૃદ્ધ માળણને સમજાવી. માળણ ખૂબ જ ખુશ થઈ. મુકનસિંહ અને બંસાલા વૃદ્ધ માળનાં મહેમાન બન્યાં. દસ બાર દિવસ વીત્યા હશે કે મુકનસિંહની સેના પણ આવી ગઈ. હવે મુકનસિંહે પિતાના શિબિર બનાવ્યા. રાજા મણિચડને એક પત્ર લખ્યો.
