________________
સતી બંસાલા-૨
* ૫૫
“તમારી આવી વાતો નહીં સાંભળું. નાત અને સંબંધને વૈભવથી ના બાંધે, નંદસિંહ ! રૂપ ગુણ અને શીલ સંસ્કાર ઘણી મોટી વસ્તુ છે. હીરા શું ધરતીમાંથી નથી નીકળતા? કોલસા પણ ત્યાંથી જ નીકળે છે. ગાય ચરાવવા વાળા આહીરોમાં કૃષ્ણ પણ તે એક થયા હતા. એ તો વાસુદેવ હતા. કઈ પણ કુળમાં પુણ્યાત્મા હોઈ શકે છે. તમારે પુત્ર મારો જમાઈ કેમ ન બની શકે ?”
નંદને ભલા શે વાંધો હોય ? તરત જ પંડિત બાલાવ્યા અને બંનેની સગાઈ નકકી થઈ ગઈ. ગંગાસિંહ હવે શાળામાં જવા લાગે. ભણવાનું શું હતું, જ્ઞાનને વિકાસ જ કરવાનો હતે. પુણ્યાત્મા અને પ્રતિભાશાળી જીવ તે પૂર્વભવમાં ભણેલા ભણાવેલા હોય છે. થોડાં જ વર્ષોમાં ગંગાસિંહ અનેક કળાઓમાં નિષ્ણાત થઈ ગયો. હવે તેના ખભા પર ધનુષ અને પીઠ પર ભાથું શોભતાં હતાં. કમરમાં તલવાર પણ ઝુલતી રહેતી હતી. રાજવી વેશમાં હવે તે પૂરો રાજકુમાર જ લાગતો હતો. તે રાજકુમાર તો હતે જ. દેવે રાજકુમાર મુકનસિંહમાંથી ગોવાળ ગંગાસિંહ બનાવી દીધું હતું. જેવી રીતે દેખભાળ કર્યા વગર સોનું કાળું પડી જાય છે અને પછી ઘસારે લાગતાં ચમકવા લાગે છે, એવી જ દશા ગંગાસિંહની હતી.
