________________
६२
प्रमायाकामा तृतीयां पचनसमितिम्पा भाषनामाद--तस्य न' यादि ।
मूलम्-तइयं च-चईए पावियासापपावगं अहम्मियं दारुणं निसंसं वहवधपरिफिलेसबहल जरामरणपरिफिलेससंफिलिहं न कयानि वईए पावियाए पावर्ग किचि वि भासियव्वं, एवं वइसमिइजोगेण भाविओ भवड अतरप्पा असवलमस किलिनिव्वणचरित्तभावणाए अहिसओ सजओ सुसाहू॥८॥ मनोगुप्ति है। शुभ ध्यान में लगाने का उपदेन हम लिने दिया जाता है अथवा मन को शुभ यान में इमलिये लगाया जाता है कि मन स्वयं अशुभ पनने न पाये । अशुभ ध्यान के मपर्फमध से मन अशुभ वन जाता है। और अशुभ मन से पाप काही उपार्जन होता है। पाप से जीवों को नाना प्रकार के कष्टों को भोगना पड़ता है। क्यों कि पाप स्वय एक अधर्म है। अधर्म होने से ही यह आत्मा के हित का घातक बनता है। और इसी कारण से जीवों को नाना प्रकार के दुग्वों को देता है। इस प्रकार पिचार कर जो मुनिजन अपने मन को अशुभ ध्यान में किसी भी समय नहीं लगता है उससे पचता रहता है ऐसा वह मुनि उस मन समिति से भापित बनकर अपने अहिंसा व्रत को निर्दोपम्प से पालन करता इआआदर्श अहिंसक बन जाता है । और इस प्रकार की प्रवृत्ति करने के रंग में रंगा हुआ वहसच्चे अर्थ मे साबुपद को सार्थक करता है ॥ १०७॥ મને ગુમિ કહે છે શુભ ધ્યાનમા લગાડવાને ઉપદેર એ માટે અપાય છે અથવા મનને શુભ ધ્યાનમા તે કારણે લગાડાય છે કે મને પિતે જ અશુભ બનવા પામે નહી અશુભ ધ્યાનના સપથી મન અશુભ બની જાય છે, અને અશુભ મનથી પાપનું જ ઉપાર્જન થાય છે પાપથી જેને વિવિધ પ્રકારના કષ્ટો ભેગવવા પડે છે કારણ કે પાપ પોતે જ એક અધર્મ છે અધર્મ હેવાથી જ તે આત્માના હિતનુ ઘાતક બને છે, અને એ જ કારણથી જીવને વિવિધ પ્રકારના દુખ દે છે આ પ્રમાણે વિચાર કરીને જે મુનિજન પિતાના મનને કદી પણ અશુભ ધ્યાનમા લગાડતા નથી, તેનાથી બચતા રહે છે, એવા તે મુનિ તે મન સમિતિથી ભાવિત બનીને પિતામાં અહિંસાવ્રતનુ નિદોષ પાલન કરીને અહિંસક બની જાય છે, અને તે રીતની પ્રવૃતિ કરવાના રગે ૨ ગાયેલ તે મુનિ સાચા અર્થમાં સાધુના પદને સાર્થક કરે છે સ ૭ u
