________________
230
| প্রয়াঙ্কা से हीन हो, अगार और धूम दोप से विगत हो ऐसारी आगर मुनि को क्षुधा वेदना आदि उह कारणो के निमित्त को लेकर छकाय के जीवों की रक्षा के अभिप्राय से लेना चाहिये । तया हम परिग्रह विरत साधु के लिये कभी भी चाहे किसी भी प्रकार का कैसा ही रोगातक उदय में आ रहा हो अपने निमित्त एच पर के निमित्त औषधि आदि का सग्रह नहीं करना चाहिये। मुनि के लिये आगम में जिन धर्मों पकरणों को रसने का विधान है-वे २ पोपकरण उसे शीत आतप आदि जन्य बाधा की निवृत्ति के लिये और मावययोगविरतिरूप सत्रह प्रकार के सयम की रक्षा करने के लिये विना किसी रागद्वेपपरिणति के अपने पास रखना चाहिये । उनकी प्रतिदिनयतना पूर्वक प्रमार्जना आदि करके दिन या रात्रि में उन्हें यतनापूर्वक घरनी और उठाना चाहिये। सूत्र में जो "ववगयचुय चवित्तदेह " यह पद आया है उसका शब्दार्थ इस प्रकार है-सामान्यरूप में जो आहार चेतन पर्याय से रहित होकर अचेतन बन जाता है । वह व्यपगत कहलाता है। विशेष रूप में जीवन आदि क्रिया से जो विनिर्गत होता है वह च्युत कहलाता है। चेतना पर्याय से जो भृत्यादि द्वारा रहित कराया जाता है वह च्यावित कहा जाता है । एव जो जीवों के समय से रहित रोता है वह અને ધૂમ દેષથી રહિત હેન, એ જ આહાર મુનિએ સુધાવેદને આદિ છે કારણેને નિમિત્તે છકાયના જીવોની રવાના અભિપ્રાયથી લેવો જોઈએ તથા એ પરિગ્રહ વિરત સાધુએ ગમે તે પ્રકા ગાતકને ઉદય થયેલ હોય તો પણ પિતાને માટે કે અન્યને માટે કદી પણ ઔષધિ આદિને સંગ્રહ કરવો જોઈએ નહી મુનિને માટે જે જે ઉપકરણે રાખવાનું આગમમાં વિધાન છે, તે તે ઉપકરણ તેણે શીત, તડકે આદિથી નડતી મુશ્કેલીઓથી બચવા માટે અને સાવદ્ય વિરતિરૂપ સત્તર પ્રકારના સયમની રક્ષાને માટે કે રાગદ્વેષ પરિણતિ વિના પિતાની પાસે રાખવા જોઈએ તેની દરરોજ યતનાપૂર્વક પ્રમાજના આદિ કરીને રાત્રે કે દિવસે તેમને યતનાપૂર્વક મૂકવા તથા લેવા જોઈએ સૂત્રમાં २ "ववगयचुयचवियचत्तदेह" मा ५- सावते । म ॥ प्रभारी याय છે–સામાન્ય રીતે જે આહાર ચેતન પર્યાયથી રહિત થઈને અચેતન બની જાય છે તેને વ્યપગત આહાર કહે છે વિશેષ રૂપે જીવન આદિ ક્રિયાથી જે વિનિ ગત થાય છે તે વ્યુત અહાર કહેવાય છે ત્યાદિ દ્વારા જે ચેતના પર્યા યથી રહિય થાય છે તે આવિત કહેવાય છે અને જે જીવન સબ ધણી
