________________
ગાથા ૩૨ મી
[ ૫૫
પેાતાને તીક્ષ્ણમુદ્ધિ માનીને દૂષિત કરે છે તે સર્વૈજ્ઞમતલેાપક, જમાલી નિદ્ભવની જેમ નાશ પામે છે=અરહટ્ટઘટીન્યાયે સંસારચક્રમાં ભમે છે.
ܕ
વળી એમ ન કહેવું કે—અમારી પણ (શ્રાવણે સંવત્સરી અને ચૌદશના ક્ષયે પૂનમે પકખી કરવી, તે) આચાર્ય પર'પરા છે. તેથી તેને કેમ ફેરવાય ? કારણકે—આગમના અવિ રાધ વડે જ આચાર્યની પર`પરાની ઉપાદેયતા છે. શ્રી વ્યવહારભાષ્યમાં કહ્યું છે કે જે આચરણા દોષયુક્ત હાય તે આચરણાના ‘જીત' તરીકે વ્યવહાર થતા નથી: જે આચરણા દોષરહિત હાય તે જ આચરણાના જ્ઞીત તરીકે વ્યવહાર થાય છે. નહિ તેા પાસથા વગેરેએ કલ્પેલી સમાચારી પણુ પ્રમાણપણાને ભજવા તલસશે.
વળી જે સમાચારી પ્રમાણ ગણાય તે આગલ બતાવીશું. એમ ન કહેવું કે—શ્રી તીર્થંકરાએ એ પ્રમાણે (ચેાથે સંવત્સરી અને પકખીએ ચામાસી) કરેલ નથી તેથી અમે પણ એ પ્રમાણે કરતા પ નથી.' કારણ કે-શ્રી તીથંકર ભગવંતેાની આજ્ઞાનું જ પ્રમાણપણું છે. નહિ કે–તેઓશ્રીએ કરેલનું પણ પ્રમાણપણું છે. જો એમ ન માના તેા (તમારે) રજોહરણમુહપત્તી–પ્રતિક્રમણ–પ્રતિલેખન વગેરે ક્રિયાઓના વિલાપ થવાની આપત્તિ છે. ગ્રન્થાદિમાં
માનવે। પડેલ છે! એ પછી તેર વર્ષ બાદ સ. ૧૯૯૩ની તે અનુવાદ બૂકમાંના સેકડા લખાણાને પેાતાના હાથે જ રદ કરીને અને શેષ લખાણાને સુધારી વધારીને સં. ૨૦૦૬માં પુનઃ પ્રસિદ્ધ કરેલ ‘ સપરિશિષ્ટ શ્રીતત્ત્વતર ંગિણી ટીકાનુવાદ' બ્રૂકના ૨૮મા પેજ ઉપર ઉપજાવી કાઢેલા તે ‘સુંગમતવાલ્લ’ પાઠને પુનઃ મનસ્વીપણે જ ‘સંગમતવgાસ’ તરીકે નવું રૂપ આપી દીધું છે, અને તે પાનેા રમા પેજ ઉપર—‘ સજમતપની ઋદ્ધિવાળા ’એ પ્રમાણે અ પણ ઉપજાવી કાઢયો છે, તે શાચનીય છે. અન્ય લિખિતપ્રતમાં ‘સંગમતયવટાસ્ટ્સ' પાઠ તા જોયા પણ છે; પરંતુ સંગમતgનલ પાઠ દીઠો નથી. વળી તે બનાવટી પાઠનો અર્થ પણ ‘સંયમતાન્ચ = સંયમતપથી યુક્ત' એ પ્રમાણે થાય; પણ ‘ભ્રંથમતદ્ધિ = સંજમતપની ઋદ્ધિવાળા' એવા અર્થાં તે થાય જ નહિં, છતાં કર્યાં છે તે આગમપ્રજ્ઞતા, વિચિત્ર હાવાનું પ્રતીક છે.
૬૫. નવા વગે, એ રીતે ૧૭ વર્ષ બાદ સુધારી વધારીને પુનઃ પ્રસિદ્ધ કરેલ તે સપરિશિષ્ટ શ્રી તત્ત્વતર ંગિણી ટીકાનુવાદ 'ના ૨૮મા પેજ ઉપર (સ’. ૧૯૯૩માં અપ્રમાણિક લેખાવેલ) આ મુદ્રિત ટીકાને પ્રમાણિક તરીકે સ્વીકાર કર્યાં હોવા છતાં અહિં તે પ્રમાણીકૃતટીકામાંના પણ ન ચ તીર્થøદ્ધિવં ન ઋતમિસ્ત્યસ્માસિવ્યેય ન યિતે' એ પાઠના આ (૬પ નબરવાળા) પ્રમાણિત અને તે તે ૨૦૦૬ની બ્રૂકના ૨૯મા પેજ પર રજુ કરેલા અનુવાદમાંથી પણ ઉડાવી જ દીધા છે અને તેનાં સ્થાને ( પેતે સ. ૧૯૯૩ની તે લિખિત ટીકામાંના પણ ‘તીર્થંદ્ધિ: પંચાતિવિસેષ્લેવ જ્યુંપળાવિ તમમામિનિ તથન શ્ર્ચિમાળે જો રોષ ?' એ કૌસમાં સ્થાપેલા પાને– તીથંકરાએ પંચભ્યાદિ દિવસે જ પર્યુષણા કરી છે તે અમને પણ તેમ કરતાં શુ દોષ છે?' એ પ્રમાણે અર્થ ગાઠવી દીધા છે તે, તે વગે સ. ૧૯૮૮થી ‘આદુ ધમ્મો'એ સામાન્ય કથનને વિશેષરૂપ આપીને પ્રભુજીની કરણી અને કથનીને સમાન નહિ માનવાની અને થની=આજ્ઞાને માનવાની કરેલી સ્વચ્છંદી ભૂલને સિદ્ધાંત લેખાવવાની હાથ ધરેલ ચાલબાજીરૂપ છે. ‘ કરણી અને કથની નાટકીઆની ભિન્ન હોય, તીર્થંકરની ભિન્ન ન હોય. માટે ‘પ્રભુજીની આજ્ઞાથી ધમ છે' એ સામાન્ય વાત તેા સહુને શિરસાવદ્ય છે જ; પરંતુ શાસ્ત્રામાંની– પ્રભુજીએ જે
