________________
સતી મસાલા-૨
અપેાર વીતી. સાંજ પડી ત્યારે ખ'સાલા જાગી. ઊઠીને જોયું તેા તેના બાળક પતિ મુકસિંહ નહાતા. આમ-તેમ જોયું, શેાધ્યા. ખસાલા પાગલ જેવી થઇ ગઇ. વડના ઝાડ નીચે બેઠેલી હરણીને ઢ ઢોળી નાખી–
૨૬
‘તુ' અહીં બેઠી છે. મારા સ્વામી કયાં ગયા ? તુ તા તેમની મા હતી. તારી સામે જ તારા પુત્રને ઉઠાવવા દીધા. તા શું કાઈ વાઘ ઉઠાત્રીને લઇ ગયા ? તેમને કયાં શેાધું ?”
અ*સાલા ધ્રુસકે ને ધ્રૂસકે રડવા લાગી. પણ તેનું રડવુ તા અરણ્યરુદન હતું. તેનું કેાણ સાંભળે ? ખીચારી હરણી પણ ટીકી ટીકીને જોઇ રહી હતી. જગલ જ જંગલ. ખ'સાલા આગળ વધવા લાગી. પાછળ પાછળ હરણી અને તેનું ખર્ચો' હતાં. અતિશય શેાકમાં કાંઈ સૂઝતું પણ નહોતું. 'સાલાને પણ કાંઈ સૂઝતું નહાતુ, જ્યારે શાક થાડા એ થયા તા દેવીના ભરાંસા યાદ આવ્યા. તેમણે આપેલા વાળને સામે રાખીને તેમનુ સ્મરણ કર્યું. તરત જ દેવી આવ્યાં અને મેલ્યાં—
‘*સાલા ! હવે શુ... દુઃખ છે ?”
'સાલાએ બધું જ જણાવ્યું. દેવીએ અવધીજ્ઞાનને પ્રયાગ કરીને જોયુ કે મુકસિંહ કર્યાં છે. પછી ખ'સાલાને કહ્યુ .—
