________________
તારા બંગલામાં એક ખૂણામાં પડ્યો રહીશ. તારા આટલા ટેકે હુંયે ઊંચો આવી જઈશ, ભઈલા ! ....
એ કરગરતો રહ્યો, ને એનો બાળગોઠિયો ભૂંગળાં વગાડતો જતો રહ્યો ! કહો તો, એ મિત્રની, લંગોટિયા ભાઈબંધની, તે ક્ષણે કેવી હાલત થઈ હશે? - એની સાથે એના બાળગોઠિયાએ જેવું કર્યું, એવું આપણી સાથે કોઈ કરે તો? તો આપણી હાલત કેવી થાય ? અને તો એ ગોઠિયાને આપણે કેવી દૃષ્ટિથી જોઈએ ?
આપણને એમ થાય કે અમારી સાથે તો કોઈ આવું ના જ કરે : અમારા બાળગોઠિયા તો નહિ જ. પણ મને કહેવા દો કે, આપણી સાથે, આપણામાંના અમુક સાથેજ નહિ, પણ આપણા બધા સાથે આવું થયું છે. અને તે બીજા કોઈએ નથી કર્યું, એ કામ કર્યું છે આપણા સહુના બાળગોઠિયાએ, અને આપણા જ લંગોટિયા ભાઈબંધ. બાળપણની, સાથે - સંગાથે માણેલી કે વેઠેલી ગરીબીની પકડમાંથી બહાર નીકળી ગયેલા અને માલામાલ થઈ ગયેલા આપણા એ ગોઠિયાએ, આપણને પણ સુખી કરવાનો આપેલો કોલ વિસારી દીધો છે, અને આપણને આપણા તકદીર ઉપર છોડી દીધા છે.
ખબર છે, કોણ છે એ બાળગોઠિયો ?
એ બાળગોઠિયાનું નામ છે પરમાત્મા : અરિહંત પ્રભુ ! યાદ તો ન જ આવે, પણ સાંભળ્યું તો હશે જ કે એક દિવસ એવો હતો કે પરમાત્મા અને આપણે ભેગા હતા. સાથે રમતા, સાથે જમતા, સાથે ભમતા અને સાથે જ સંસારના તાપ વેઠતા. ત્યારે, ક્યારેક, જે આમાંથી છૂટે તે બાકીનાને – બીજાને છોડાવે એવા કોલ-કરાર પણ થયા તો હશે જ. એ કોલ આપણને, સંસારના દાઝેલાને તો યાદ ન હોય તે સ્વાભાવિક છે, પણ કેવળજ્ઞાન પામીને ત્રણ લોકના ઠાકોર બની બેઠેલા પ્રભુને એ યાદ ન આવે, એ કેટલું તો વિચિત્ર લાગે છે ! કેવું વસમું થઈ પડે છે ! પણ કોને કહેવું ? ને સાંભળેય કોણ ?
તમે કદી દેરાસરે જાવ છો ? જતાં જ હશો. ત્યાં અરિહંત પ્રભુની બેઠક જોઈ છે? કેવા ઉચ્ચ આસને ચાંદીની માંડવીમાં બિરાજ્યા હોય છે ત્યાં એ ? એ આટલે ઊંચે, અને આપણે એમની સામે ધરતી પર માથું ઘસતા, દીનપણે એમની પાસે યાચના કરતા ! ને તોય એમને પેલો બચપણનો કોલ યાદ ન જ
ભક્તિતત્વ |૨૩
