________________
ચિત્તમાં લપાઈને બેઠેલો એ સાધક આ શે'રમાં પ્રગટ થયો છે અને કહે છે કે હું આરીસા જેવો ઊજળો - નિર્દોષ છું એવો મારો દાવો નથી. હું તો છું અઢળક દૂષણોનો ભંડાર ! આ બધાં દૂષણોને ડામવામાં મેં કેટલાં વરસ વહેવડાવી દીધા ! અહીં ઉમેરીએ : આટલાબધાં વરસો વહેવડાવ્યાં છતાં એ દૂષણો ટળ્યાં છે એમ જાહેર કરવાની હજી હિંમત ખૂલતી નથી મારી. હા, દૂષણો પારખી શકાયા જરૂર, અને તેનો એકરાર કરવા જેટલી ત્રેવડ જાગી – જગાડી શકાઈ છે અવશ્ય. આને જો નિર્દભતાની સાધના કહી શકાતી હોય તો તે થાય છે.
પોતાની આ સાધનાથી સંતુષ્ટ શાયર છેલ્લા શે'રમાં પોતાના તે પરિતોષને પ્રગટ કરતાં કેટલી સરસ વાત લખે છે ! એ કહે છે કે, અમે દંભ કે ઢોંગના રૂપમાં જૂઠને નથી સેવ્યું. અમે તો છીએ તેવા છતા થઈને સચ્ચાઈને જ સાચવી લીધી છે. અલબત્ત, આ સ્થિતિ પર પહોંચતાં પહેલા અમારે પણ, ઘણાં વરસો, જૂઠના અને જૂઠાઓના બજારમાં ગુજારવા તો પહેલાં જ. પણ એ બજારે આપેલા અનુભવો જ આજે અમને સત્યના ઘરમાં લાવી આપે છે, એ કાંઈ નાનીસૂની ઘટના નથી જ.
આમ, આ ગઝલ તો પૂરી થાય છે, પણ ચિત્તને ઝકઝોરતી જાય છે, અને અનેકવિધ આંદોલનો પ્રગટાવતી જાય છે. અને, પેલો પ્રશ્ન તો ઊભો જ રહે છે : ૬૩/પર વર્ષો આમ જ વહી ગયાં ? શેષ જીવન પણ આમ જ વહી - વેડફાઈ જશે ?
આવા આવા પ્રશ્નો, તેનાં કારણો કે મૂળ, તેના જવાબો - બધું શોધવામાં જ હવેનાં વર્ષો વીતે એવી ઝંખના તો તીવ્ર હોય જ. ખરી રીતે તો આવી ઝંખના જાગવી કે તેને વધુ તીવ્ર બનાવવી – એ જ મારી દષ્ટિએ દીક્ષાદિનની યથાર્થ ઉજવણી છે. અને આવી ઉજવણી મારે એકલાએ જ ઊજવવાની છે એ પણ હકીકત છે. સ્વંય કર્તા, સ્વયં ભોકતા જેવી આ સ્થિતિ, હવેનાં વર્ષોમાં, નિત્ય-નિરંતર વર્તા એવી આશા....
(માગશર - ૨૦૬૯)
૧%|.
