________________
આ સવાલ, સાહેબજીની કૃપાનો લાભ પામનારા દરેકે પોતાને પૂછવા જેવો છે.
આપણો અહંકાર વધ્યો કે હળવો થયો? આપણો ગુસ્સાળુ સ્વભાવ બદલાયો કે કેમ? આપણો જ કક્કો સાચો, આપણું ધાર્યું જ થવું જોઈએ, તેથી જુદું થાય તો સહન ન થાય; આપણને બધી જ સમજ પડે, અને એવી બીજા કોઈને ના જ પડે; આપણે ગમે તેને ગમે તેમ કહી દઈએ - સાચાના નામે, પણ આપણી ભૂલ કોઈ કહી ના શકે; આપણે જૂઠું બોલીને તેને સત્યના નામે ખતવી શકીએ; આપણામાં છીછરાપણું હોય, નફરત હોય, ઈર્ષ્યા હોય, લુચ્ચાઈ હોય, સ્વાર્થ સાધવાની તત્પરતા હોય; આ અને આવા અઢળક અવળા ગુણો આપણામાં હોય, જે આવા ઉપકારી ગુરુના સહવાસથી ખરી પડવા જોઈએ, ઘટતા જવા જોઈએ. જો એવું થયું હોય તો ગુરુકૃપા અને તેથી સંભવતો જીવનવિકાસ - બંને સાચાં. નહીં તો આપણે આપણાથી જ ચેતવું અને ડરવું પડે. આપણે ન સુધર્યા, અને બગડ્યા, તેનો યશ (?) આપણા ગુરુભગવંતને ફાળે જશે તો? એટલો યે વિચાર આવે તો પણ ઘણો ફરક પડી શકે.
આવા શ્રેષ્ઠ ગુરુના સમાગમને આપણે આપણા જીવનના વિકાસના નિમિત્ત તરીકે સાર્થક ઠરાવવો જ જોઈએ, એ જ ઉપરની વાતોનો સાર છે.
એક વાત અંગત - મારા વિષે કરવી જરૂરી લાગે છે. પૂ. સાહેબજી તે સાહેબજી હતા, ગુરુ હતા, સમર્થ અને જ્ઞાની હતા; એ અનેક બાબતોમાં સહુ કોઈને સંતોષ તથા સમાધાન આપવા સક્ષમ હતા, બલ્ક આપતા હતા.
તેમનાથી સંતોષ-સમાધાન મેળવનારા અનેકની અપેક્ષા છે કે મારે પણ પૂ. ગુરુ મહારાજજીની માફક જ, બધાને, તેઓ ઇચ્છે તે બાબતોમાં, તેઓ ઇચ્છે ત્યારે, સંતોષ અને સમાધાન આપવાં.
સહુની આવી અપેક્ષાનો હું આદર કરું છું. મારું ચાલે તો તે અપેક્ષાને સંતોષવાનો ઉદ્યમ પણ અવશ્ય કરું. પરંતુ મને સતત યાદ રહે છે કે હું સાહેબ નથી, હું ગુરુ નહિ, શિષ્ય છું. હું એમના જેટલો સમર્થ નથી, નથી જ્ઞાની અને જાણકાર. એમના જેવી આવડત, ધીરતા, ગંભીરતા તથા શાણપણ - બધું મારામાં નથી. મુહૂર્ત અને જ્યોતિષ વિષયક વાતોની પણ કેટલાકને અપેક્ષા રહે છે. પણ તેનું જ્ઞાન મારી પાસે નથી, એ સ્પષ્ટતા કરવી જરૂરી છે.
૨૦૨
