________________
(૪૮)
શિવમસ્તુ સર્વજગતઃ વિષય પર પ્રવચનો થયાં. “સૌનું ભલું કરવું, આપણા હાથે કોઈનું ખરાબ ન કરવું' - આ સૂર ખૂબ ઘૂંટ્યો. તો એક વયોવૃદ્ધ સજજન મળી ગયા. તેમણે કહ્યું : અમે નેમિસૂરિદાદાના પગ બહુ દાબતા. દાદા અમને એક જ વાત કહેતા : “જે છોકરા ! આપણે કોઈનું ખરાબ કરવું નહિ. કેમ કે એનું ખરાબ કાંઈ આપણા કીધે થવાનું નથી, પણ એનું ખરાબ કરવા જતાં આપણું તો ચોક્કસ ખરાબ થવાનું છે. એટલું યાદ રાખજે”. આ વાત સાંભળી ત્યારે ‘શિવમસ્તુ'ની સાર્થકતા અનુભવાઈ.
મનમાં હજી ગુરમહારાજની સ્મૃતિ તીવ્રપણે વર્તે છે. યાદ આવે છે ને મન વિહવળ બને છે. છત્ર - છત છીનવાઈ જવું અથવા નિરાધાર થઈ જવું એટલે શું, તે હવે પળે પળે અને વાતે વાતે સમજાય છે. મિત્રો જણાવતાં રહે છે કે સ્વસ્થ થઈ જવું જોઈએ હવે.’ એમની લાગણી ખોટી નથી. એક રીતે જુઓ તો સ્વસ્થ જ છું. વ્યાકુળતા આવી પણ જાય, તોય અશુભ ધ્યાન નથી આવતું, એની સાવધાની પાકી રાખી છે. પરંતુ જે આપણા “મા – બાપ, ગુરુ - ભગવાન” બધું જ હોય તેની વિદાયની વેદના એમ સહેજે શમી જાય એ તો કેમ બને ? આપણા કવિવર “શુભવીર’ ગણિએ પૂજાના પ્રારંભમાં એક દૂહો આમલખ્યો છે :
“શ્રી શુભવિજ્ય સુગુરુ નમું, માત-પિતાસમ જેહ
બાળપણે બતલાવિયો, આગમ-રયણ અપેહ” એક સમર્પિત શિષ્ય, પોતાના સર્વસ્વ એવા ગુરુ માટે, આનાથી વધુ શ્રેષ્ઠ અંજલિ આપી ન શકે. આ દૂહો તો બહુ પાછળથી જાણ્યો, પરંતુ જ્યારથી ગુરુમહારાજ પાસે રહ્યો, ત્યારથી આજ સુધી, એમને માટે, આ દૂહામાં વર્ણવેલ ભાવ જ અનુભવ્યો છે.
આઠમું વર્ષ ચાલતું હતું. અને તે દિવસોમાં એ ગુરુભગવંતોએ હાથ ન ઝાલ્યો હોત તો ? તો આજે ક્યાં હોત? સંસારની રઝળપાટમાં ક્યાં અટવાતો હોત? એની કલ્પના પણ આંખ ભીની કરી મૂકે છે. એમણે હાથ પકડયો, અપનાવ્યો, વર્ષો લગી કેળવ્યો, અને આજે જ્યાં – જે સ્થિતિએ છું ત્યાં પહોંચાડ્યો. બાહ્ય અને આંતરિક વિકાસ માટે સતત ખેવના કરી. એ ખેવના એટલે શું? વિચાર કરું છું તો સમજાય છે કે :
ગુરતવ |૧૯૯
