________________
અંતિમ વિધિના ચડાવા વિવેકપૂર્ણ અને ગૌરવપૂર્ણ રહ્યા. સાહેબને સાચી રીતે ચાહતા ભાગ્યવાનોએ લાભ લીધો. પરંપરાને અનુસરીને સંસારી પરિવારજનોને પણ સાથે રાખવામાં આવ્યાં. નવી ભૂમિ સંપાદન કરી ત્યાં અંતિમ વિધિ કરવા માટે ભાવિક ગૃહસ્થોએ આગ્રહભરી ભાવના વ્યક્ત કરી. પરંતુ સાહેબની આ બાબતે ભાવના તેમજ વાસ્તવિકતાઓને ધ્યાનમાં રાખીને તે દિશામાં આગળ ન વધતાં, સાહેબની જ પ્રેરણાથી નિર્મિત શ્રીનેમિસૂરિ સ્વાધ્યાયમંદિરના આંગણામાં જ અંતિમ સંસ્કાર કરવામાં આવ્યા.
સાહેબ ગયા તે નગ્ન સત્ય હતું. તેના કારણે અમે સહુ સાવ હતપ્રભ બનીને ભાંગી પડ્યા હતા તે પણ હકીકત હતી. આમ છતાં યોગ્ય પળે યોગ્ય નિર્ણય ન લેવાય કે સમયે સમયોચિત કાર્યવાહી કરવાનું ચૂકી જઇએ તો અમે અમારી જાતને કદી માફ ન કરી શકીએ. એટલે કાળજે પત્થર મૂકીને પણ નિર્ણયો લેવાતા ગયા અને કાર્યવાહી આગળ વધતી ગઈ. આશરે ૩૦ લાખ જેવા ચડાવા થયા. અને બારેક લાખની જીવદયા ટીપ થઈ. બધું વધુ થયું હોત, પણ લોકોના અશિસ્તભર્યા ધસારા, હલ્લા અને કોલાહલને કારણે બંધ કરવાનું ફરજિયાત બન્યું.
ઉત્સવ તથા સભા અંગે તે જ સમયે ઉચિત નિર્ણય લેવાયા. તે પ્રમાણે ૧૫મીએ શાનદાર કહેવાય તેવી સભા થઈ. ઉત્સવ પણ ભવ્ય થયો. વળી દાહ સંસ્કાર - ભૂમિ પર નાની એવી દેરી બનાવી તેમાં પાદુકાની સ્થાપનાનો પણ નિર્ણય થયો. ૧૮મીએ ખનન - શિલાન્યાસ થયા. જેઠ, શુ. ૫, તા. ૬ જૂને ત્યાં તેની પ્રતિષ્ઠા થશે. તે રીતે પ્રથમ માસિક તિથિએ જ સાહેબની સ્મૃતિનું તીર્થ સ્થપાશે. “સ્મારક ન બનાવશો” તેવી સાહેબની ઇચ્છા, પણ હજારો તેમના ભક્તો/ચાહકોની ગુરુ પ્રત્યેની લાગણી પણ એટલી જ પ્રબળ, તેથી મોટું સ્મારક ને મૂર્તિ ન બનાવતાં નાનકડી દેરી અને પગલાંથી જ સંતોષ લેવાનું ઠરાવ્યું છે. તેનો લાભ પણ સાહેબના ભક્તજનોએ જ લીધો છે.
અમે તો વિહારમાં હતાં, એટલે અહીંના ઘટનાક્રમની વિગતવાર જાણકારી ન હોય તે સ્વાભાવિક છે. પણ અહીં પહોંચ્યા પછી ધીમે ધીમે થોડી થોડી માહિતી મળતી જાય છે. સાચું કહું તો હજી સળંગસૂત્ર વાત કે ચર્ચા કરવાની હિમ્મત કે સ્વસ્થતા આવતી નથી. વાતમાંથી વાત નીકળે અને સાહેબના શબ્દો કે ભાવના સાંભળવા મળે તેટલું જ. પણ તે વાતો જેમ જેમ જાણવા મળે છે તેમ તેમ સાહેબના હૃદયના રૂડા અધ્યવસાયો, ભવભીરુતા તેમ જ પાપભીરુતા, ગંભીરતા તેમ જ
ગુરુત્વ |૧૯૩
