________________
પણ મારો વર એટલે વીર જ હોં. એ ભાગ્યો તો નહિ, ડર્યો પણ નહિ. એ તો ધીમે અને મક્કમ પગલે થાંભલા ભણી આગળ વધ્યો. પેલો નાગ { { કરતો રહ્યો, અને વર્ધમાને તેને તેના મુખભાગથી જ પકડ્યો, દબાવ્યો, તેના થાંભલા ફરતા ભરડાને ઉકેલ્યો, અને હવામાં ગોળ ગોળ ફેરવીને આકાશમાં એવો તો ફંગોળ્યો કે કયાંય દૂર જઈને પડ્યો, અને પડ્યો એવો જ અલોપ !”
અદ્ધર શ્વાસે સાંભળતા લોકોને પોતાના કાન ઉપર વિશ્વાસ નહોતો બેસતો. ૭-૮ વર્ષનું બાળક, ૧૦-૧૨ હાથ લાંબો અને ખૂબ જાડો કાળોતરો નાગ, અને એવડું અમથું બાળક આવડા મોટા નાગને હાથ વડે પકડીને દૂર ફગાવે? માન્યામાં કેમ આવે ? પણ એમની આ અશ્રદ્ધા પ્રતિ ધ્યાન કોણ આપે ? માતા તો એમના તાનમાં બોલ્યું જ જાય છે. એ કહે, “એ પછી આજે શું બન્યું એ તમે જાણું ? ના, ના, નહિ જ જાણ્યું હોય. સાંભળો ! હું કહું : નાગને વર્ધમાન કુંવરે ફેંકી દીધો એ જોઈને, અને નાગ હવે દૂર દૂર પણ કયાંય છે નહિ તેની ખાતરી થતાં, બધા છોકરા પાછા ભેગા થઈ વર્ધમાન પાસે ગયા, અને થોડી જ વારમાં પાછા રમવામાં મશગૂલ થઈ ગયા. આ વખતે તેઓએ એવી શરતવાળી રમત માંડેલી કે બધા છોકરા એકબીજાને જડે નહિ તેમ સંતાઈ જાય. જેને બીજો શોધી કાઢે તે હાર્યો ગણાય, અને શોધનારો જીત્યો ગણાય. હારેલાએ જીતનારાને પોતાના ખભા પર બેસાડવાનો. આવી રમત એ રમતા હતા, એમાં ઓચિંતો એક નવો છોકરો આવીને રમતમાં જોડાઈ ગયો. તેણે મારા વીર સાથે શરત બકી અને રમત માંડી. કોણ જાણે કેવી રીતે, પણ તે થોડીક જ પળોમાં હારી ગયો, એટલે શરત પ્રમાણે એણે વીરને ખભે બેસાડી દીધો. પણ બેન, વીર જેવો એના ખભા પર બેઠો એવો જ એ ભયંકર અને કદાવર મોટો જબરો રાક્ષસ જેવો થઈ ગયો ! નક્કી કોઈ ચરિતર જ હશે ! કોડા જેવી આંખો, દંકૂશળ જેવા દાંત, પીંગળા અને લોઢાના તાર જેવા વાળ, અને તાડ કરતાંયે ઊંચી કાયા ! એનો રંગ પણ છળી મરીએ એવો, કાબરચીતરો ! એના ખભા પર બેઠેલો વીર તો સાવ નાનકડો રમકડા જેવો ભાસે ! એને લઈને આ રાક્ષસ તો મોટી ફલાંગો ભરતો જાય ભાગ્યો ! એ જોઈને જ બાકીના છોકરા તો એવા નાઠા કે સીધા પોતાના ઘેર ! મારા લાલની તો કોને પડી હોય ? પણ મૂઠી વાળીને ભાગતા ભાગતા એ છોકરાઓએ પાછું વાળીને જોયું તો એમણે જોયું કે મારો વીર એક જોરદાર મૂઠી પેલા દૈત્યના માથા પર મારી રહ્યો હતો, અને એના અસહ્ય પ્રહારથી એ દૈત્ય બેવડ વળતો નાનો થઈને વીરને નીચે ઊતારી એના પગ પકડી રહ્યો હતો.” sol
