________________
અહીંથી સાદડી થઈને પહોંચ્યા રાણકપુર. આ અમારી મંઝિલ હતી. ચાર દહાડા રહ્યા. અહીંનાં અલૌકિક જિનાલય - સ્થાપત્યને મન ભરીને માણ્યું. એક એક શિલ્પાકૃતિમાંથી જીવંત આનંદ, ઉલ્લાસ, સંગીત, નર્તન છલકાતું અનુભવાયું. થયું કે અહીં આનંદોત્સવ, આનંદગાન, આનંદાનુભવ સિવાય કોઈ જ વાતને, વિચારને, વાતાવરણને સ્થાન નથી - ન હોઈ શકે. ધરણાશા શેઠને, તેમના ગુરુ અને આપણા પરમગુરુ સોમસુંદરસૂરિ ભગવંતને, દેપા શિલ્પીને મનોમન પ્રણામ કર્યા. છ સૈકા અગાઉ, આ પહાડોથી છલકાતા બીહડ જંગલમાં આ મહાપુરુષોએ આ દેવવિમાન કેવી રીતે ઊતાર્યું હશે, એ સવાલ સતત ઊગતો રહ્યો. આ મંદિરનું નિર્માણ દાયકાઓ જ નહિ, સૈકાઓ સુધી ચાલ્યા કર્યું છે. વચ્ચેનો બસો વર્ષનો કાળ એવો વહ્યો કે આ મંદિર જંગલી જનાવરો અને લૂંટારા તત્ત્વોનો નિવાસ રહ્યું. એમાંથી પાછું એ પ્રકાશમાં આવ્યું, એનો જીર્ણોદ્ધાર થયો, અને આજે તો એ નન્દનવન જેવું વિલસી રહ્યું છે. તેમ જ દેશ અને દુનિયામાં તેની ખ્યાતિ છે.
રાણકપુરથી ભારે હૈયે વિદાય થઈને બીજી પંચતીર્થીના પ્રવાસમાં – સેસલી, સેવાડી, રાતા મહાવીરજી, પિંડવાડા, અજારી, બ્રાહ્મણવાડા, નાંદિયા, દીયાણા, નાણા વગેરે તીર્થોની સ્પર્શ – દર્શન કરતાં કરતાં જીરાવાલાજી પહોંચવાની તૈયારીમાં છીએ.
(ચૈત્ર, ૨૦૧૭)
