________________
અહીં આપણે જરા થોભીએ, અને આ દશ્યને ફરીથી નિહાળી લઈએ : ત્રિશલામાતા ઓટલા પર બેઠાં બેઠાં પોતાના લાડલા વિષે વાત કરી રહ્યાં છે. વાત કરતાં કરતાં તેમનો અવાજ ઘડીકે ભાવાર્દ તો ઘડીક ઊંચો થતો જાય છે. તેમનો આટલો ઊંચો અવાજ સાંભળીને રસ્તે જતાં આવતાં લોકો ત્યાં ટોળે વળે છે અને સાહેલી-સહિયરો માતાને ઘેરી વળે છે. એ બધાંને જોઈને માતા રંગમાં આવી ગયાં હોય તેમ પોતાની વાત આગળ ધપાવતાં બધાંને પૂછે છે : “ખબર છે તમને કે આજે રમતના મેદાનમાં શું બની ગયું? અને આ પ્રશ્ન પૂછવા સાથે જ, કોઈ જવાબ આપે છે કે નહિ તેની રાહ જોયા વિના જ ત્રિશલાદેવી બોલવા લાગ્યાં :
આમલકી ક્રીડા વંશે વીંટાણો, મોટો ભોરિંગ રોષે ભરાણો, હાથે ઝીલી વરે તાણ્યો, કાઢી નાખ્યો દૂર રૂપ પિશાચનું દેવતા કરી ચલિયો, મુજ પુત્રને લેઈ ઊછળિયો, વિરમુષ્ટિપ્રહારે વળિયો, સાંભળિયે એમ
“આજે બધાં બાળકો અને મારો વીરકુંવર થપ્પો થપ્પો રમતાં હતાં ત્યારે શું બની ગયું, ખબર છે? થપ્પાનો થાંભલો હતો કે, તેના પર એક ભયંકર કાળોતરો નાગ આવીને વીંટળાઈ વળ્યો! બાળકોને તો રમવાની ધૂનમાં કાંઈ ખબર નહિ, અને રમતાં રમતાં થાંભલા તરફ ભાગ્યાં. પણ નજીક પહોંચે અને થપ્પો કરવા જાય ત્યાં જ પેલા નાગે એવો તો જોરદાર ફંફાડો માર્યો કે બાળકો સ્તબ્ધ ! બધાં જ્યાં હતાં ત્યાં જ જડાઈ ગયાં. પળવાર પછી એકાએક બાળકોને ખ્યાલ આવ્યો, અને એ સાથે જ બધાં ચીસો પાડતાં નાઠાં. એવાં નાઠાં કે કોઈ પાછું વળીને જોવાય ઊભું ન રહ્યું. બેન, બધાં ભાગી છૂટયાં, પણ મારો વીર ત્યાં જ રહી ગયો ! એ ભાગ્યો નહિ, કે ભાગી શક્યો નહિ, એની તો ખબર નથી, પણ એનો એકેય ભાઈબંધ એને માટે ઊભો ના રહ્યો; બધાં જ એને એકલો છોડીને દૂર દૂર નાસી ગયાં, એ નક્કી.”
ત્રિશલામાતાનો આવેગભર્યો અવાજ સ્તબ્ધ વાતાવરણમાં જાણે કે પડઘાયે જતો હતો, અને સામે ઊભેલાં સહુના શરીરમાં, આ સાંભળતાં સાંભળતાં ભયનું લખલખું વ્યાપી રહ્યું હતું. સૌની વ્યાકુળ આંખોમાં એક જ સવાલ ડોકાતો'તો : પછી શું થયું? આપણા કુંવરને કાંઈ થયું તો નથી ને? આ સવાલ વાંચીને તેનો જવાબ આપતાં હોય તે રીતે ત્રિશલાદેવીએ વાત આગળ વધારી :
છે. કાકી કાકડી
