________________
વીર પ્રભુ સાથે અંતર એવું તો એકાકાર ગઈ ગયું છે કે હવે તો રાત્રે સ્વમાં પણ એનાં જ આવે છે અને દિવસે પણ દિવસ આખો એનાં જ ધ્યાનમાં, સ્મરણમાં તથા ચિન્તનમાં વીતે છે. મનમાં બીજી કોઈ વાત, એમના સિવાયની, ઊગતી જ નથી ! અત્યાર સુધી આખી દુનિયામાં ફર્યો, ના રખડ્યો; કારણ ? કારણ એક જ : દુનિયા મારી થઈ જાય, મારી માલિકીની થઈ જાય એટલે. પણ હવે, મહાવીરને મેળવ્યા પછી ખબર પડી કે મારી દુનિયા તો એમાં જ, એમના ચરણોમાં જ સમાઈ છે !
આ ખ્યાલ આવ્યા પછી હવે દુનિયાની રઝળપાટ તો બંધ થઈ ગઈ. મેં પ્રભુજીના ચરણોનો આશરો પણ લઈ લીધો. પણ હજી દિલમાં એક અરમાન અધૂરો રહ્યો છે, એ પૂરો થતો નથી. એ અરમાન એટલે પ્રભુ દ્વારા મારો સેવક લેખે સ્વીકાર. હું ભલે એમની સેવા ચાહતો હોઉં, પરંતુ મારામાં જો પાત્રતા ન હોય, અવગુણો ઘણા બધા ભરેલા હોય, તો એ મને શી રીતે સ્વીકારે ? છતાં પણ, ભગવાન પ્રત્યેનો તીવ્ર લગાવ, ચિત્તને અંદરથી ધક્કો મારે છે કે તું વિનંતિ તો કર : પ્રભુ ક્યારેય કોઈની પ્રાર્થનાને ઠુકરાવતા નથી. એ ધક્કાથી પ્રેરાઈને હું પણ પ્રભુને વિનંતી કરું છું કે :
અવગુણ સહુ ઉવેખીને પ્રભુ, સેવક કરીને નિહાળી રે જગબાંધવ ! એ વિનતિ મારી, મારાં સવિ દુઃખ દૂરે ટાળ ...૫
સાહેબ ! મારા સઘળા અવગુણોને નજરઅંદાઝ કરો – ઉપેક્ષાભાવે નિહાળો, અને મને સેવક તરીકે સ્વીકારી લો. આપ તો આખા જગતના નિષ્કારણ બંધુજન છો, તો મારા જેવા ભક્તની આટલીયે વિનતિ નહિ માનો? પ્રભુ ! આપ આટલી વિનતિ સ્વીકારો તો જ મારાં બધાં દુઃખો ટળશે, અને દુઃખિયારા જીવોનાં દુ:ખ મટાડવાં એ જ તો આપની પ્રભુતા છે ! બંધુતા છે !
અહીં કવિને કોઈક પ્રશ્ન પૂછે છે. તમે બીજા બધાયને છોડીને મહાવીર પ્રભુ તરફ વળ્યા છો, એ બરાબર. પણ આ મહાવીરપ્રભુ છે કોણ? એનો થોડોઘણો પણ ભૌતિક પરિચય તો અમને કરાવો ! તો અમને પણ કોઈવાર એમની નજીક જવાનું મન થાય તો સાવ અજાણ્યું કે અતડું ના લાગે. આના જવાબમાં કવિ ગાય છે :
ચોવીશમાં પ્રભુ ત્રિભુવનસ્વામી, સિદ્ધારથના રે નંદ રે ત્રિશલાજીના નાનડિયા પ્રભુ, તુમ દીઠ અતિહિ આનંદ ૬
