________________
હું, તમારો પ્રેમી, તમારો ભક્ત, ‘ધ્યાતા’ છું; તમારૂં નિરંતર ધ્યાન ધર્યા કરૂં છું. અને તમે - મારા પ્રિયતમ, મારા સાહેબ, મારા સર્વસ્વ એવા પરમાત્મા મારા ‘ધ્યેય’ છો; મારા અખંડ ધ્યાનનો વિષય તમે છો.
તમે સૌને પોતાનામાં સમાવી લેવાનું સામર્થ્ય ધરાવો, છતાં તમે ધ્યેય; અને હું નિશદિન તમને જ ધ્યાયા કરૂં છતાં હું ધ્યાતા !; પ્રભુ ! આ અંતર, આ જુદાઈ હવે કયાં સુધી ? અને કેમ પાલવે ? ના, માલિક, ના, આ લાં....બી જુદાઈ કાયમી બની રહે એ મને હરગીઝ મંજૂર નથી. માંડ માંડ તમે હાથમાં આવ્યા છો, તો આ જુદાઈ મિટાવ્યે જ છૂટકો છે.
મને સમજાઈ ગયું છે કે આપણને બેઉને, ધ્યાતા અને ધ્યેયને, જોડી દેનાર એક જબરદસ્ત સાધનનું નામ છે ‘ધ્યાન’. ધ્યાન એ એવો ગુણ છે કે એ ધ્યાતાધ્યેયને ભેગાં તો કરી જ આપે, પરંતુ એ બેઉ વચ્ચેની હમેશાંની જુદાઈનો – ભેદનો છેદ પણ ઉડાડી આપે છે. અર્થાત્ હું તમારૂં એવું તો ધ્યાન ધરીશ કે ધીમે ધીમે દૂધમાં જેમ પાણી ભળી જાય, કોઈ જ છૂટું ન પાડી શકે તેમ એમાં ઓગળી જાય, એમ હું પણ મારા સ્વામીમાં વિલીન થઈ જઈશ; હેતપૂર્વક હળીમળી જઈશ; એવો તો ઓગળી જઈશ કે પછી ક્યારેય, કોઈપણ શક્તિ, મને મારા સ્વામીથી, મારા વાસુપૂજ્ય દાદાથી જુદો નહિ પાડી શકે.
મારી આ ટેક, મારો આ દૃઢ નિર્ધારભર્યો સંકલ્પ, સફળ થશે જ એવો વિશ્વાસ, હવે મને બરાબર બેસી ગયો છે. આ વિશ્વાસ મારા ચિત્તમાં પ્રવર્તતી ‘ભક્તિ’એ જગાડેલો વિશ્વાસ છે. આ ભક્તિએ મારામાં મારા સાહેબ પ્રત્યે અવિહડ પ્રેમ જન્માવ્યો છે. આ પ્રેમ હવે વિકસતો વિકસતો સાહેબ સાથે અદ્વૈતમાં પરિણમી રહ્યો છે. આ અદ્વૈત-અભેદ તે જ તો છે ધ્યાન ! અને આ ધ્યાન છેવટે મને મારા ધ્યેયતત્ત્વરૂપ પરમાત્મામાં સમાઈ જવાનું, સાહેબ સાથે ‘સમાપત્તિ’ સાધવાનું સામર્થ્ય પૂરૂં પાડશે એની પણ મને હવે શ્રદ્ધા છે.
મારા પ્રીતમ ! મારા દેવ ! મારી એક જ પ્રાર્થના છે કે તમે મારા પર જે કામણ પાથર્યું છે તે ક્યારેય પાછું ખેંચશો નહિ. તમારાં કામણે જ મારાં કામ સિદ્ધ થશે, અને મારા જેવા તમારા સાચુકલા પ્રેમીનાં કામ સિદ્ધ થાય એથી મોટો જશ તમારા માટે બીજો કયો હશે ?
(કાર્તક, ૨૦૬૮)
ભક્તિતત્ત્વ ૪૧
