________________
“બાળપણે આપણ સસનેહી, રમતાં નવા નવા વેષે આજ તુમે પામ્યા પ્રભુતાઈ, અમે તો સંસાર-નિવેશે હો પ્રભુજી ! ઓલંભડે મત ખીજો....”
કવિ, કોઈપણ પ્રકારની પ્રસ્તાવના બાંધ્યા વિના અને ભૂમિકા રચ્યા વિના, પ્રભુ ઉપર સીધું આક્રમણ જ કરી દે છે. ભલા, પોતાનો બચપણનો લંગોટિયો ભાઈબંધ વર્ષોનાં વર્ષો પછી ઓચિંતો મળી જાય, તો એની સાથે પ્રસ્તાવના અને ભૂમિકાના ઉપચાર થાય ? અરે, એને તો બચપણના હુલામણા નામે બોલાવતાં બોલાવતાં બથમાં લેવાય ! અને એ પળોમાં જે તુંતાં થાય એ તો આસપાસ ઊભેલા સહુ માટે એક રસિક ઘટના બની જાય !
આપણા કવિ પણ આ જ રસમને અનુસરે છે, અને પરમાત્માને સંબોધીને સીધી જ વાત માંડે છે. એ કહે છે : ભગવંત ! યાદ છે તમને આપણા બાળપણના એ દિવસો ? આપણે કેવા નિતનવા વેષ પહેરીને રમતા ? ક્યારેક નિગોદમાં ઘરઘર રમતા. ક્યારેક એકેન્દ્રિયોના વિવિધ મહોલ્લાઓમાં રમવા જતા. તો કદીક બેઈન્દ્રિય, તેઈન્દ્રિય, ચઉરિન્દ્રિયના વેષ પણ ધારણ કરી લેતા. કોઈક વખત નરકમાં ય ફરવા જતા, તો કોઈવાર હાથીથી લઈને ગરોળી – ખિસકોલી બનીને ય ખેલતા. ક્વચિત્ દેવભૂમિમાંયે વિહર્યા તો છીએ જ. ઓહોહો! કેવા કેવા વેષ ! કેટલા બધા ખેલ ! સાહેબ ! બધો વખત હું અને તમે સાથે ને સાથે જ હતા. બધો વખત એટલે ખબર છે ને પ્રભુ ! કેટલો વખત ? અનંતો કાળ ! હા, મારા પેલા કવિએ પણ આ જ વાત ગાઈ છે કે “તુમે-અમે વાર અનંતી રે ભેળા, રમિયા સંસારીપણે રે.”
આમ તો આપણે બધો વખત અને બધી જગ્યાએ સાથે ને સાથે રહેતા હતા. પણ કોને ખબર, અચાનક શું બન્યું કે હું અને તમે વિખૂટા પડી ગયા. હું એકવાર જાગ્યો ત્યારે મેં તમને જોયા નહિ. “ભવિતવ્યતા” નામની આપણી માલિકણે તમને ઉપાડીને ક્યાં મૂકી દીધા તેની મને જાણ જ ના થઈ ! અને ઘણા ઘણા સમય પછી જાણ થઈ, ત્યારે મેં તમને આ અદ્ભુત “પ્રભુતા”ના સ્વરૂપમાં જોયા. તમને જોતાં જ હું ઓળખી ગયો કે અરે, આ તો પેલો ! આપણો જુગજૂનો ને જનમોજનમનો સાથીદાર ! ઓહુ, તો મારા આ સાથી મિત્રને હવે મારે મારા પ્રભુ” તરીકે સ્વીકારવાનો ? એ પ્રભુ ને હું એનો સેવક ?
(
ભક્તિતત્ત્વ |
