________________
વીજું
' સમદેશના
પાંચ મહાવ્રત પાળે છે. હવે આપણે જ્ઞાની મહારાજને પૂછવા ગયા કે અભવ્યને અવિરતિ કેટલી ઓછી થઈ ? તે જરાકે નહિ તેમ જવાબ મળે કારણ? અજ્ઞાન છે. અજ્ઞાન ન ખસે ત્યાં ક્રિયા કરે તે પણ અવિરતિ ખસે નહિ. નવ ગ્રેવેયક સુધી જાય તે પણ આવિરતિ બારે બાર. તેને બંધ કોને છે ને કેને વધારે? કોને મંદ ને કોને તીવ્ર તે વાત જુદી. માટે અજ્ઞાન એ જૈન શાસનમાં બચાવ નથી; પણ જ્ઞાન હોય, સમ્યક્ત્વ, વિરતિ હોય તે જ બચાવ, તે કેટલું બધું તે વિચાર કરે. શણગારેલા ઢીંગલી જેવી અભવ્યની દશા
અભવ્ય મહાવ્રતો કેવલી મહારાજ જેવાં શુદ્ધ પાળે, છતાં તેના છેડા સુધી કંઈ નહિ. કેમ? તે તેનાથી નવ રૈવેયક સુધી જાય ને ત્યાંથી પાછા આવીને સંસારમાં રખડે. એટલે તે ચાલ્યું જાય. ઓચ્છવમાં ઢીંગલી શણગારે, પણ તે બજારમાં ફેરવવા જાય તે ન શોભે. તેમ અભવ્ય જીવને સાધુપણું-મહાવ્રતપણું આવે તે ઢીંગલીના શણગાર જેવું, કારણ? તેને શાસ્ત્રકારના વચન ઉપર શ્રદ્ધા-પ્રીતિ નથી. તે ભલે સાધુપણું પાળતો હોય, પણ તેની માન્યતા કઈ? આ બધું બેટું છે, જૂઠું છે, હું આમાં રહ્યો છું માટે બલવું પડે છે. મહાપુરુષો આમ કહે છે, આમ ફરમાવે છે તે બોલવું પડે. શ્રોતાઓ તેના હાથે પ્રતિબોધ પામે છે, છતાં તે તે આ મેક્ષમાર્ગ ખોટો છે એમ માને છે. સમેસરણું જ્ઞાન, દર્શન ને ચાગ્નિ સાચું? ના. તે મોક્ષને સાચે ન માને. કારણ? અભવ્યને મેક્ષની શ્રદ્ધા કેઈ દિવસ ન થાય. મેક્ષની ઈચ્છા ભવ્યને જ થાય. મોક્ષ ન માને તે ધર્મ
