________________
ષોડશક પ્રકરણ
વ્યાખ્યાન કાત છે. તેમ ભવ્ય જીવ જેઓ અનાદિ કાળથી નિગોદમાં રહ્યા છે અને રહેશે તેમાં લાયકાત છે. ત્યારે અભવ્યમાં લાયકાત જ નથી. બાદરપણામાં, બસપણામાં, પંચેન્દ્રિયપણામાં, મનુષ્યપણામાં ભવ્યને છએ શકિતઓ છેડવાનું હેઈ શકે પણ અભવ્ય હોય તેને તે છએ શક્તિઓથી છેતરાવવાનું થાય ત્યારે ભવ્ય જીવને તે નથી. ભવ્ય જીવ જે સાવચેત થાય તે તેનામાં એટલી બધી તાકાત રહે છે કે એક અંતર્મુહૂર્તમાં મિથ્યાત્વમાંથી નીકળીને ચિદમે ગુણઠાણે, થાવત્ મોક્ષમાં આવી શકે છે.
આ છેતરપીંડીને છેહ ખમાતું નથી, માટે બંધ કરે છે. આટલે વિચાર જેને આવે, આ આહરાદિકની શકિત, કાયા, વગેરે પ્રાણ જીવન સુધી જોડીઆ રહે છે, પરંતુ ખરેખર છેડે છેહ દે છે, માટે તેનાથી બચવું છે. જેને આ છેતરવાવાળાની સબત છેડવાને વિચાર થાય તે જરૂર છૂટી જવાના. એક પુદ્ગલ પરાવર્ત માં જરૂર એ છેતરવાવાળાની સેબત છૂટી જવાની. જેને વિચાર થાય કે આ છેતરવાવાળા છે, તેની સોબત છોડવી છે, તેનાથી આગળ વધીને મારૂં આ જગતમાં બીજું કંઈ કર્તવ્ય નથી. પણ આ ધુતારાના પંજામાંથી છૂટી જવું એ જ કર્તવ્ય છે. એવી સ્થિતિ આવે ત્યારે અર્ધ પુદ્ગલ પરાવર્તન જેટલામાં છૂટી જવાને. ભરોસો ને રાખવો?,
છાયા જેવી સબત નથી ગણાતી પણ છાયા કરતાં આ વધારે ગાઢ છે. છાયા સૂર્ય વગેરેના કારણથી પડે, ત્યારે આ છેતરપીંડી તે હંમેશાં ચાલુ. આનાથી છેટે થાઉં. આ છે
