________________
૨૩૦
ડશક પ્રકરણ હું વ્યાખ્યાન હતા, તેને જે ઉલ્લેખ હતા, તે તેણે બેલવાને રાખે.
“તિલઘુત્તો મારિ વાદિળ' એટલે શું? તેને ઉત્તર નહિ દઈ શકે. ચં િનમંત્તાક પહેલાં કેમ ? “કાળ મંગારું જેવાં કે પહેલાં કેમ ન મૂકયું? અને પક્વામિ છેલું કેમ મૂક્યું? શું કલ્યાણ રૂપી ચૈત્યને વંદન, નમસ્કાર નથી કરતે? લગીર અક્કલ પહોંચે તે સમજે. આ મંગલ, કલ્યાણ વગેરે ચીજ કલ્યાણ કરવા માટે છે. કલ્યાણ, મંગળ મૂર્તસ્વરૂપ છે તેથી તેની સેવા કરી શકાય. માટે પજજુવાસામિ છેડે જેડયું છે. વંદનના ઠેકાણે ન જોડયું. જેને વ્યાકરણ વ્યાઘરણ હોય તેને સૂત્ર એટલે સુતર કહેવું પડે. આવા મનુષ્યને વિચાર શાને આવે? ઉપર કહેલાના મતે વસ્થા મારું સેવચં ચં નમંતમિ. એમ મૂકી શકાત. પણ પર્ય પાસના કરવા લાયક આ ચાર પદાર્થો છે. વંદન, નમસ્કાર, સત્કાર, સન્માન કરવા લાયક આ ચાર સેવનીય પદાર્થો. જેને સેવનીય, નમસ્કરણીય કયા તે ખ્યાલ ન હોય તેવા મનુષ્ય તેવું બેલે. આરાધના વિષે સ્પષ્ટીકરણ
તેમ અહીં તમે આરાધના કરે કહે છે પણ વચન ચઉસ્પર્શ તેની આરાધના કઈ રીતે? અષ્ટસ્પર્શી હોય તે પર્ય પાસના, આરાધના બને. વચન ચઉસ્પર્શે છે તેથી તે આરાધનામાં લેવાને વિષય નથી, તે આરાધના સાથી કહે છે? સીધી આરાધના થતી નથી, માટે આરાધના શબ્દ
१. ते भगवते वंदामि णमंसामि सकारेमि सम्माणेमि कल्लाणं मंगलं देवयं चेइय पज्जुवासामि (स्था० सू० १७७)
