________________
૧૭૬
ષોડશક પ્રકરણ [ વ્યાખ્યાન - વચનને “આજ્ઞા માને અને એમનું કથન “આજ્ઞા' તરીકે
ગણવું તે શ્રોતાનું કામ. માટે “આ તો માખit સંમે तह य दाणमाणाए। आणारहिओ धम्मा, पलालपूल व्व
mહિદારા (સંપત્તિના રૂર), “ગાળાપ મારાદર મા - આ બધું જે કહેવામાં આવ્યું તે સમજી શ્રોતાના ફળની
અપેક્ષાએ સમજવું. વકતાના વચનની અપેક્ષાએ અહીં વાત થાય છે. આ આખું પડેશક-પ્રકરણ બાળ જીવે, મધ્યમ જીવ અને પંડિત જીવે આ ત્રણને ઉદ્દેશીને કહેવામાં આવ્યું છે. શાસ્ત્ર બધાને ઉદ્દેશીને કહેવામાં આવ્યું છે. સર્વના અધિકાર માટે વચન હોવાથી “આજ્ઞા” નહિ રાખતાં “વચન” રાખ્યું છે. આજ્ઞા તે જ વચન, વચન તે જ “આજ્ઞા.” વિનયવાળા અને સમજણવાળા તેને જિનેશ્વરનું વચન તે “આજ્ઞા ધર્મથી સુખ-કલ્યાણ થાય. જે શ્રોતા સમજુ હોય તે ભગવાને ધર્મ કરવાનું કહ્યો છે તેથી માને. વક્તા નિરૂપણ સ્વરૂપે જે કરે છે, તે સમજી સમક્તિવાળે શ્રોતાને માટે નથી કહેતા, પણ સર્વ સામાન્ય છે માટે કહેવામાં આવે. માટે “આજ્ઞા શબ્દ નહિ મૂકતાં “વચન કહેવામાં આવે છે.
ઢંઢિયાએ જેઓ ભગવાનના શત્રુ છે, જેને પોતાના ફોટા પડાવવામાં પણ અડચણ નથી આવી. તેમણે બત્રીસ સૂત્રે છપાવ્યાં. અને સાધુઓની છબીઓ પણ પડાવી. જે બધી તૈયાર છે, છતાં ભગવાનને ફેટે ન જોઈએ. પેલે તે મૂર્તિ ન માને. પૂજા નથી માનતા. જીવતા હોય તે પૂજા કરે, પણ મરેલાની પૂજા શી? મૂર્તિ માનતા થયા તે પિતાના વાડાથી કેમ છૂટતા નથી? પિતાના મનથી કરતા હોય તે દહેરે દર્શન કરવા જાવને? તે તે જવા નથી માગતા.
