Book Title: Siddhachakra Varsh 05 - Pakshik From 1936 to 1937
Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
View full book text
________________
૧૩૩
શ્રી સિદ્ધચક્ર
જાન્યુઆરી-૧૯૩૭ કેવલિમહારાજ મોક્ષે જઈ શકતા જ નથી. માટે સર્વ મનુષ્યોએ ભવિતવ્યતા કે કર્મના વાદને ન પકડતાં સિદ્ધ ભગવંતો આવર્જીકરણના ઉદ્યમથી જ મોક્ષને ઉધમવાદમાં કટીબદ્ધ થવું જ જોઈએ. જેવી રીતે પામ્યા છે અને પામશે. વળી આચાર્યમહારાજ કેટલાક જીવો ઉદ્યમ વગરની ભવિતવ્યતાને પકડે ગચ્છપાલનના ઉદ્યમવાળા અને શ્રી
છે તેવી રીતે વળી કેટલાક જીવો એ ભવિતવ્યતાની ઉપાધ્યાયમહારાજ અંગોપાંગાદિને ભણાવવાના
બહેન જેવી ભવ્યતાને પકડનારા હોય છે. ઉદ્યમવાળા જ હોય છે, પંચપરમેષ્ટિમાં છેલ્લા જે ભવ્યતાના ભેદોની અનન્તતા સાધુમહાત્માઓ છે તે તો પોતે એ જ કૃત્ય બજાવે ભવિતવ્યતા એક જ પ્રકારની હતી અને તેથી છે કે જેઓ મોક્ષને મેળવવા માટે તૈયાર થયા હોય કારણોની દરકાર તે ભવિતવ્યતાને રાખવી પડતી તે જીવોને મોક્ષ પ્રાપ્ત કરવામાં મદદ કરે, અને પોતે હતી, પણ ભવ્યતા એ એવી ચીજ છે કે જે મોક્ષને રસ્તે જ પ્રવર્તે, આ શ્રી પંચપરમેષ્ટિની સ્વતંત્રપણે જ અનેક ભિન્નતાવાળી છે. જેમ મોરના હકીકત સમજનારો અને તેની ઉત્તમતા સમજનારો ઇડામાં કોઇએ રંગથી કરેલી વિચિત્રતા નથી, પણ કોઈ પણ સમજુ મનુષ્ય મોક્ષની સાધનાની વખત સ્વાભાવિક જ વિચિત્રતા છે, તેવી રીતે જીવોમાં ભવિતવ્યતા અથવા દૈવના વાદમાં ધારણ કરી શકે જે ભવ્યતાનો સ્વભાવ છે તે આપોઆપ વિચિત્ર જ નહિં. તેવો મનુષ્ય તો ઉદ્યમને જ આગલ કરી જ છે. કેમકે અનાદિનિગોદવાસમાં સર્વ જીવો દાનાદિ અને દર્શનાદિમાં જ ઉદ્યમ કરનારો થાય. સરખારૂપમાં રહેનારા છતાં તે નિગોદના એક ભવ્યત્વનો અવળો વિચાર કરનારાઓને.
ગોળામાં જે અનન્ત જીવો હોય છે તેમાંથી પણ
માત્ર એકાદ કે ગણ્યા ગાંઠયા જ જીવો તે આગળ જણાવ્યા પ્રમાણે કેટલાકો જ્યારે
નિગોદમાંથી નીકળે છે વળી તેમાં આશ્ચર્યનો વધારે અનાદિકાલના નિગોદવાસમાંથી બહાર લાવનારી વિષય તો એ છે કે દરેક નિગોદમાંથી દરેક સમયે તેમજ યાવત્ અસંક્ષિપણામાંથી સંજ્ઞીપણામાં એકેક અસંખ્યાતમો ભાગ જે અનન્ત જીવ મય છે લાવનારી એવી ભવિતવ્યતાની હઠ અયોગ્ય રીતે તે નીકળે છે. તેમાંથી માત્ર એકાદ જ ગણ્યા ગાંઠયા પકડી બગાડે છે. યાદ રાખવું કે માતા પોતાના જીવો જ નિગોદ બહાર જાય છે. તેથી એટલું બચ્ચાને જન્મથી ધવડાવે છે પણ તે જ બચ્યું જો સમજવું જ જોઇએ કે ભવ્યતાના નાના સ્વભાવની મોટું થયા પછી ધાવવા માગે તો ધાવણને નથી જ તે તે જીવોને માટે વિચિત્રતા છે. વળી ભવ્યતાની પામતો, પણ માતા જેવી હિતકારિણી વ્યક્તિ વિચિત્રતા માનવાનું એટલેથી જ અટકતું નથી, પણ તરફથી પણ માર ખાઇ બેસે છે. અર્થાત્ માતા - મોક્ષે જવાવાળા જીવોમાં પણ કોઈ જીવ કયે કાલે અસમર્થ બાલકનું પોષણ કરનારી છે, પણ સમર્થને મોક્ષે જાય અને વળી કોઇ જીવ કયે કાલે મોક્ષે તેના યોગ્ય રસ્તે જવાની ફરજ પાડનારી છે, તેવી જાય, કોઇક જીવ તીર્થંકરપણું પામીને મોક્ષે જાય જ રીતે ભવિતવ્યતા અને કર્મવાદ પણ જીવને અને કોઈ જીવ ગણધરપણું પામી મોક્ષે જાય અને અનાદિનિગોદમાં કાઢીને સંક્ષિપંચેન્દ્રિયપણામાં કોઈ જીવ પ્રત્યેકબુદ્ધ થઈને મોક્ષે જાય, વળી કોઈ અને સંજ્ઞિમનુષ્યપણામાં લાવનારી છે, પણ હવે બુદ્ધબોધિત થઈને મોક્ષે જાય, વળી કોઈક જીવ જો આ જીવ સ્વયં મોક્ષમાર્ગના ઉદ્યમમાં ન વળગે અંતકત કૈવલિપણાથી મોક્ષે જાય. આ બધી મોક્ષે તો ભવિતવ્યતા કે દૈવવાદ આ જીવનો દુર્ગતિથી જવાવાળા જીવોમાં જે વિચિત્રતા છે તે ભવ્યતાની બચાવ કરવા તૈયાર નહિ થાય, માટે સમજુ વિચિત્રતાને જ આભારી છે. વળી એના કરતાં
