Book Title: Siddhachakra Varsh 05 - Pakshik From 1936 to 1937
Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
View full book text
________________
૩૦૪
શ્રી સિદ્ધચક્ર
તા. ૨૫-૪-૧૯૩૭ પણ સમ્યકત્વની મહત્તા કેટલી બધી છે. એ અન્યમતવાળાઓએ નિરૂપણ કરેલ પદાર્થોની જણાવવા પૂરતું જ આ કથન છે. સજ્જનો સુજ્ઞ અસત્યતા જણાવવી જરૂરી ગણાય, તેમ વ્યવહારથી હોય તે તાત્પર્ય સમજે, પણ કેટલાક પરવચનીઓ સમ્યકત્વવાળા ગણાતા અથવા કહેવડાવનારાના ભાવાર્થ ન સમજે તેને માટે આ ખુલાસો કરવો પણ અસત્યપદાર્થોની કદાચિત્ શ્રદ્ધા થાય તો તે જરૂરી છે. તાત્પર્ય એ છે કે દેશવિરતિની ઉત્કૃષ્ટતા પણ સમ્યકત્વને અંગે પાલવતું નથી અને આજ છતાં જે ગતિ થાય એ ગતિ એકલું સમ્યકત્વ મેળવી કારણથી જેમ સૂત્રકારઆદિ મહારાજાઓએ શકે છે. ભગવાન મુનિસુવ્રતસ્વામીજીએ એકઘોડોના નાસ્તિકાદિ અને અજ્ઞાનવાદિઓના પદાર્થોનું જીવને સમ્યકત્વ થવાથી પોતાનો રાત્રિની વખતનો અસત્યપણું જણાવ્યું છે, તેવી જ રીતે ભગવાન સાઠ યોજન જેટલો લાંબો વિહાર પણ સફલતાવાળો. જિનેશ્વર મહારાજના શાસનને માનીએ છીએ એમ વર્ણવ્યો હતો. ભગવાન મહાવીર મહારાજે શ્રધ્ધાની કહેનારાઓના પણ અસત્યનું અસત્યપણું સાબીત ખાતર કંડકોલિકના ઘરે ઠામડાં સુકાતાં હતાં ત્યાં કરીને ભવ્યોને સાચી શ્રદ્ધાવાળા કરવાની ઓછી જઈ ઉપદેશ કર્યો હતો. ભગવાન પાર્શ્વનાથજી જરૂર નથી જોઈ. અને તેથી જ શ્રીસુયગડાંગજીવ મહારાજે સાચી શ્રદ્ધાને અંગે જ કમઠતાપસની સાથે વગેરેમાં અજ્ઞાનવાદિઓના ખંડનની માફક વાદ ર્યો હતો. આ બધી હકીકત વિચારતાં સ્પષ્ટ શ્રીભગવતી વગેરે શાસ્ત્રોમાં જમાલિ આદિનો વાદ સમજાશે કે ભગવાન તીર્થકરોએ અને તેમના અસત્ય દર્શાવવામાં પ્રયત્ન થયો છે. જેમ દર્શનને શાસનના ધુરંધર આચાર્યોએ શ્રદ્ધાની ઉત્પત્તિ અને માનનાર તરીકે ઉન્માર્ગની પ્રરૂપણા કરનાર એકલા રક્ષા માટે અનહદ પ્રયત્નો કર્યા છે. આ સ્થાને ગોશાલા અને જમાલિનું જ ખંડન શાસ્ત્રકારોએ એકવાત ઉપર ધ્યાન ખેંચવાની જરૂર છે કે કરેલું છે એમ જ નથી પણ શ્રીઠાણાંગસૂત્ર, કંડકોલિકને ભગવાન મહાવીર મહારાજે સમજાવ્યો
આવશ્યકનિર્યુક્તિ, ઉત્તરાધ્યયન નિર્યુક્તિ અને તે કેવલ ગોશાલાના નિયતિવાદ એટલે ભવિતવ્યતાના
વિશેષાવશ્યકભાષ્ય આદિ અનેક સ્થાને જમાલિઆદિ એકાંતને દૂર કરવા માટે જ હતું. યાદ રાખવું કે નિcવો કે જેઓની માન્યતા દ્રવ્યથકી સમ્યકત્વવાળી ગોશાલાની માન્યતા ભગવાન શ્રી ઋષભદેવાદિક શુદ્ધ દેવ ગુરૂ અને ધર્મને માનવાની હોય છે તેઓનું ત્રેવીસ તીર્થકરોને માનવાની તો હતી જ, ગોશાલો વિસ્તારથી અનેક હેતુ યુક્તિયોથી ખંડન કરાયેલું પોતે ચોવીસમો તીર્થકર બનવા માંગતો હતો. એટલે છે. કેટલાકનું કહેવું એવું થાય છે કે નિન્ટવ આદિ આ ઉપરથી સમજી શકાય તેમ છે કે ભગવાન વિરોધિયોનું ખંડન શાસ્ત્રકારોએ કરાય. પણ અરિહંતને દેવ માને શુદ્ધ સાધુને ગુરૂ માને કે
બને ? કોઈપણ જૈનનામધારીનો અસહકાર ન કરાય, આવું ભગવાન જિનેશ્વર મહારાજે કહેલા તત્ત્વને ધર્મ કઇલ
૨ કહેવાવાળા જો પોતાની અશક્તિને અંગે અસહકાર માને એટલે સમ્યકત્વવાળો થયો અને તેની સાથે ન કરવાની વાત કરે તો એ જુદી વાત છે, પણ વાદવિવાદ ન હોય અથવા તેઓની મંતવ્યતાનું
જો અસહકાર કરવા લાયક નથી એમ કહેતા હોય ખંડન ન હોય, એમ નથી અને જો એમ હોય તો
તો ભગવાન દુર્બલિકા પુષ્પમિત્ર આદિ શાસન પછી ગોશાલાના મતના ખંડનનો પ્રસંગ જ ન હોય,
ધુરંધરોને ગોષ્ઠામાહિલ આદિનો સકલસંઘ સમક્ષ વળી જમાલિ પણ દેવ ગુરૂ ધર્મને તો માનતો હતો.
બારે પ્રકારનો કેવો નિયમિત અસહકાર કરવો પડ્યો છતાં તેને શાસ્ત્રકારોએ સાચી શ્રધ્ધાવાળો ગણ્યો
છે તે આવશ્યક આદિ શાસ્ત્રો સ્પષ્ટપણે જણાવે છે.
ધ્યાન રાખવાની જરૂર છે કે જ્યારે જૈનધર્મને આ બધું કહેવાની મતલબ એ છે કે જેમાં માનનારાઓના હાથમાં રાજ્યસત્તા નહોતી ત્યારે
