________________ પૂર્વ ને પશ્ચિમ [1] થનગન વનમાં નાચે વસંતડી હૈયાની જ મારી હલે-ખુલે.” ન્હા. દ. રોજ પ્રાતઃકાલે રાજગૃહીની ઐશ્વર્ય ભરી શેરીઓમાં એક મીઠો સ્વર સંભળાતો. પ્રભાતની મંદ મંદ પવન–ડેરો પર સવાર થઈને, જનશન્ય વીથિકાઓમાં થઈને વહેતે આ મધુર ગીત–સ્વર સૂતેલાં નર-નારીઓની કાગાનીંદરમાં ઔર મિઠાશ પૂરત. ધીરે ધીરે સ્વચ્છ થતા જતા આકાશના આંગણ પર અદ્ભુત ચિતાર અરણ, કુમકુમનાં છાંટણાં છાંટીને વિદાય લેવાની તૈયારી કરતે કે તરત આ ગીત–સ્વર સંભળાતે. દૂર દૂર આંબાવાડિયાઓમાંથી વહ્યો આવતે કોયલને ઉન્મત્ત ટહૂકાર, થોડે દૂર આવેલાં વ્રજ-ગેળાનાં ઘમ્મર વલોણું ફેરવતી ગેપકન્યાઓના મીઠા કંઠસ્વરો, અને તે બધાની સાથે ભળીને વહ્યો આવતો આ સૂર અપૂર્વ સ્વરમાધુરી ધારણ કરતે. અને આ સૂર પણ કંઈ એકલે જ નહતો વહેતે. તાલબદ્ધ ઘરઘરાટનો ધ્વનિ પણ સાથે સાથે આવતો. પરેઢિયાની તંદ્રામાં પડેલા
