________________
મિથ્યાત્વનો ગાઢ અંધકાર
[૧૦૩ સ. પણ એમાં અમારા જેવા શ્રાવકેનું શું થાય? કેના અર્થને સાચે માનવ અને કોના અર્થને છેટે માનવો?
એ માટે, શ્રાવકોએ પણ પિતાથી શક્ય હોય તેટલે ઉદ્યમ કરવો જોઈએ. શ્રાવકોએ કેવળ આત્માના કલ્યાણની દષ્ટિએ વિચાર કરવો જોઈએ કે-“આવા પ્રસંગમાં આપણાથી કેના ઉપર ભરોસો મૂકી શકાય તેમ છે?” “પુરૂવારે ઘરનવિશ્વાસઃ”—એ તે તમે જાણે છે ને ? તમારે શોધવું જોઈએ કે–માર્ગના જાણું અને જે પૂછીએ તેમાં જેવું લાગતું હોય તેવું જ કહે, પણ મમત્વ આદિને વશ થઈને ઊલટું તે ન જ કહે, એવા કોણ છે? જે કઈ ગુરુ એવા લાગે, તેમના વિશ્વાસે ચાલે અને તેમાં પણ જે શંકા પડી જાય તે ફરી શોધ કરે.
* જે ગુરુ ઉપર વિશ્વાસ રાખીને ચાલે, તે ગુરુ ઉપર કેવળ ધર્મબુદ્ધિએ જ વિશ્વાસ રાખે અને બીજા પણ જે જે સદ્દગુરુ મળે, તેમાંને જે બીજી કોઈ વાત કહેતા હોય, તે એ વિષે પોતે જેમના ઉપર વિશ્વાસ મૂક્યો હોય, તેમને પૂછીને ખાતરી કરતે રહે. આવી રીતે ખાતરી કરતે રહે, એમાં લોચા વાળે છે એમ જે લાગે, તો જેમના ઉપર વિશ્વાસ મૂક્યો હોય, તેમના વિશ્વાસે નહિ રહેતાં, બીજા જે કઈ સદ્દગુરુ વિશ્વાસપાત્ર લાગ્યા હોય, તેમને વિશ્વાસે રહે. આવી રીતે તમે વર્તો અને તેમાં કદાચ ગુરુની ભૂલથી તમને શાસ્ત્રબાધિત અર્થની શ્રદ્ધા પણ થઈ જાય, તેય એટલા માત્રથી તમારું સમ્યક્ત્વ જાય નહિ.
સ, એ બરાબર છે, પણ આ સમાજ તે એક નિર્ણયથી વતી શકે નહિ ને?
આ સમાજ એક નિર્ણયથી વતી શકે–એ જે કઈ ઉપાય હોય, તો તેમ કરવું એ તે સૌથી સારું છે, પણ જે એવું
* ૩નામોની મુબારીનાં વિદ્વાનોfમનિવાસુ સચવવૃવત્તનनिवर्तनीय इति न दोगः।
–ધર્મસંગ્રહ ભા–૧ શ્લોક ૨૨ની ટીકા પત્ર-૪૦
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
