________________
સમ્યગ્દર્શનની ભૂમિકા
[ ૧૮૫ સુખ ઉપરથી આંખ ઊઠી અને જે જીવને આત્માના કલ્યાણ માટે ધર્મને જાણવાનું મન થાય, તે જીવ એટલું તો સમજે ને કે–સાધુ સિવાય દુનિયામાં બીજે ક્યાંય મારે જે જાણવું છે તે જાણવાનું મળવાનું નથી.
હાઈસ્કૂલે ને કોલેજોમાંથી પણ આ શિક્ષણ તે મળે જ નહિ ને ? સંસારના સુખને રસ જ્યાં મહાલતે હોય, ત્યાંથી સાચે ધર્મ સમજવાને મળે ખરે ? સાચે ધર્મ તે પ્રધાનપણે સાધુ જ સમજાવે ને? ધર્મને જેમને ખરેખર સ્વાદ આવ્યું હોય, તેઓ જ સાચે ધર્મ યથાર્થ પણે સમજાવી શકે ને ? ત્યારે, ધર્મને ખરેખર સ્વાદ જે છટ્ઠા ગુણસ્થાનકવર્તી અને આગળ વધેલા સાધુને આવે, તે સ્વાદ બીજા કેઈનેય આવે ખરો? સભામાં ઈન્દ્રાદિ દે બેઠા હાય અને ચકવતી આદિ રાજાઓ બેઠા હોય, તેય સંસારને ખરાબ તરીકે, સંસારના સુખને ખરાબ તરીકે કેણ વર્ણવે ? અને પાછું એ વર્ણન સાંભળતાં ઈન્દ્રાદિ દેવોને અને ચકવર્તી આદિ રાજાઓને લાગે કે–બરાબર છે, આવું ક્યારે બને? ઈન્દ્રાદિકને લાગે કેઅત્યારે મારી પાસે ગમે તેટલે વૈભવ આદિ છે, પણ હું ખરેખર સુખી નથી. આ ઈન્દ્રપણું વગેરે અમુક કાળ માટે છે ને મારે આને છેડી જવાનું છે, એટલે એ દુઃખ તે ખરું જ ને? વળી, દેવલોકમાં ઈન્દ્રાદિકનેય કેટલાનાં મોઢાં રાખવાં પડે છે એ જાણે છે? માત્ર એક વર્ષના પર્યાયવાળા પણ સાચા સાધુ જે સુખને અનુભવ કરી શકે છે, તે સુખને અનુભવ ઈન્દ્રાદિ પણ કરી શકતા નથી. શુદ્ધ ધમને સાચે સ્વાદ, એ ચીજ જ જુદી છે.
આપણે વાત એ છે કે જેને ધર્મને જાણવાનું મન થાય, તે સાચા સાધુ પાસે જ જવાને ઈ છે ને? સાધુએ સંસારના સુખને ઓળખેલું, ખરેખરું ઓળખેલું, માટે જ એને તજેલું ને? એટલે, સાચા સુખનો ઉપાય છે એ જ બતાવી શકે ને? સંસારને અસાર તરીકે, દુઃખમય તરીકે ઓળખાવીને ભગવાને કહેલે ધર્મ એ જ
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
