________________
(૨૪) પાસના પ્રત્યેક વૃક્ષ અને લતામાંથી જાણે આવાસન અને આશાના દેવી સંદેશ છુટના હોય તેવી તૃપ્તિ અનુભવી. - દેદાશાહને ભાગ્યરવિ હવે ઉદય પામવાની જ તૈયારી કરી રહ્યો હતો. તેણે એક જટા જૂટધારી વડલાની છાંયામાં એવા જ એક તપસ્વી રોગીને ધ્યાનસ્થ અવસ્થામાં નિહાળ્યા. રખેને આ કઈ માયા હેય, રખેને આ ઈન્દ્રજાળ હાય રખેને આ સ્વપ્ન હોય એવી શંકાએ ક્ષણવાર તેને અકળાવ્યો. તેણે પિતાના મનને બરાબર કસીને ખાત્રી કરી લીધી કે પોતે ખરેખર જાગૃત અવસ્થામાં જ હતા અને પિતે જે દ્રશ્ય નિહાળે છે તે કેવળ કાલ્પનિક, બ્રાન્તિજન્ય કે મિથ્યા તે નથી જ.
ધ્યાનરથ યોગીરાજના વદન ઉપર તેજને અંબાર છલકાતો હતો. નયને મીંચાયેલાં હતાં. છતાં ગંભીર શાંતિ અને અપાર વૈરાગ્યનો વૈભવ તે કેઈને પણ આકર્ષ્યા વિના ન રહે. પાસે કોઈ શિષ્ય કે સેવક પણ ન હતું. મેગીની ધ્યાનલીલામાં એકરસ બનેલાં વૃક્ષ લતા પણ કેઈ અપૂર્વ તીર્થક્ષેત્રની ભાવના ઉપજાવતા હતાં. શાંતિ, ભક્તિ અને મધુરતાવડે આસપાસનું વાતાવરણ ભરચક હતું.
બહુજ ધીમે ધીમે દેદાશાહએ ગીવરની સમીપ પહોંચે. પદ્માસન વાળેલા ચરણમાં તેણે ભક્તિભાવ પૂર્વક મસ્તક નમાવ્યું. ભક્તાત્મા જેવી રીતે પોતાના ઈષ્ટદેવ પાસે વિનિતભાવે બેસે તેમ બે હાથની અંજલી જેડી દેદાશાહ બરાબર તેમના
