________________
પ્રકરણ ૧૬ મું.
પેથડની શાસન સેવા માંડવગઢમાં અને તેની આસપાસના પ્રદેશમાં પેથડ મંત્રીનું નામ લેકેની જીન્હા ઉપર રમી રહ્યું ગંગા જેવા ખટપટીઆ પુરૂષોએ પેથડને નિસ્તેજ કરવા ઘણું ઘણા પ્રયત્નો ક્યો પણ એ પ્રયત્નનું પરિણામ ઉલટું પેથડનાજ લાભમાં આવ્યું. વાદળાથી સૂર્ય આચ્છાદિત થતાં લોકે જેમ સૂર્યને નીહાળવા આતુર બને છે તેમ પેથડના ગુણાનુરાગીઓ પણ અંતરાયોથી ઘડી ભર ઢંકાએલા પેથડનો વિજ્ય નીહાળી તેના ભાગ્ય પુણ્ય અને પરોપકાર વૃત્તિનાં મુકત કઠે વખાણ કરવા લાગ્યા. પેથડના સ્થાને જે કોઈ સામાન્ય માણસ હોય તો આ વખાણ અને કીર્તિને લીધે વધુ ઉન્મત્તેજ બની જાય. પરંતુ પેથડને આત્મા સંસ્કારી હતો. રાજદ્વારી પ્રપંચમાં વિજ્ય મેળવ્યા પછી પણ તે વિષે મગરૂર થવાને બદલે પોતાના આત્મકલ્યાણ સાથે આ બધાને શું સંબંધ છે તે તપાસતે. ધન–વનની જેમ કીર્તેિ પણ એક માયાવી મોહિનીજ છે એમ તે માનતે. રાજ્યની કૃપાને પણ તે ચિરસ્થાયી હોતો સમજતો.
તેના તેજે ષીઓ આજે પાછા પડયા છે. મહારાજાની સંપૂર્ણ માહેર તેની ઉપર વષી રહી છે. ભાગ્યને અખુટ સંપત્તિ પણ ચરણ પાસેજ રેલાઈ રહી છે. એક દિવસે પ્રાત:કાળમાં ઉઠીતે વિચારવા લાગ્યું કે શું જીવનની આજ સાર્થકતા
