________________
(૧૬) ઉત્તરમાં રાજાએ માત્ર માથું ધુણાવ્યું.
એ વસ્ત્ર પણ મંત્રીશ્વરનું જ હો કે બાપુ!”
“ખરું. રાજ્યની સમૃદ્ધિ ખુટી ગઈ કે મારી સેવકનું એક તુચ્છ વસ્ત્ર રાણને પહેરવું પડે.”
“બાપુ! પણ એ તો બધા ભેદભરમઉઘાડા પડતાં શી વાર?”
સમા ! હવે હદ થાય છે ! ક્ષત્રીય બચે મરવાનું કબુલ કરશે, પણ તે આવી અમર્યાદ અવદશા નહીં જોઈ શકે !” રાજાએ તલવાર ઉપર હાથ મૂકો. સમાએ સમય સંભાળે અને કહ્યું:
રાજરાજેન્દ્ર!”
“બસ, મારો એક જ નિશ્ચય છે. કાં તે એ નહીં અને કાં તે હું નહીં.”
સેમાએ કાન કુંકયા. “એમ જ ” એટલું કહી રાજા ત્યાંથી ફર્યો. સમાને પાછો લાવી ભલામણ કરી—“ કાલે તે પાર પડી, જવું જોઈએ. રાજ્યમાં ગમે તે થાય તેની મને પરવાજ નથી. અને આવતી કાલે તો તું મંત્રીશ્વર પણ બની ચૂક હઈશ.”
આપની દયા હોય તો મને પદ્ધિના બાપની યે પરવા નથી.” છેલું નમન કરી સોમ વિદાય થયે.
સમાની સોગઠી ગોઠવાઈ ગઈ, હર્ષાવેશમાં તે રાજ
