________________
(૧૦) મંત્રીશ્વરે રાજાને ની અવલો . તેણે મેઘગંભીર સ્વરે રાજાને ઉદ્દેશીને કહ્યું –
“મહારાજ! સામે આવીને ન્યાય કરે. હે છુપાવશે, પણ ગેરઇન્સાફ તે હજાર જીભે ગમે ત્યાં પોકારી ઉઠશે–ગેરઇન્સાફ અન્યાય કયાંય ઢાંક નથી રહ્યો. અને સજાજ કરવી હોય તો સામે ચોગાનમાં આવી, આ હજારે માણસોની મેદની વચ્ચે ખુશીથી સજા ફરમાવે. તમારા ન્યાયદંડમાં કેટલું બળ છે તે એકવાર પ્રજા પણ ભલે જાણું લેતી, મંત્રીની સેવાને બદલો તે આજે ઠીક મળે છે ! પણ આ ક્ષણિક છંદગીમાં એવાં હર્ષ શોક ન શોભે ! મને ખેદ થાય છે તે તે એટલાજ પૂરતા કે સોમા જેવો એક અદને માણસ માટે ન્યાય તેળી રહ્યો છે !”
વિશ્વાસને બદલે વિશ્વાસઘાત રૂપે વાળતાં જે તમને કંઇજ શરમ ન થઈ તે મારે પણ મારે ન્યાયદંડ ઉગામ જ જોઈએ.” રાજાએ આવેશથી જવાબ આપે
“વિશ્વાસઘાત? “સવી જીવ કરૂં શાસનરસી, ઈસી ભાવદયા મન ઉલસી” એ ભાવના જેના લોહીના અણુઅણુમાં મળી ગઈ હોય તે કઈ દિવસ વિશ્વાસઘાતને વિચાર પણ કરે? મારે જે વિશ્વાસઘાતજ કરે છે તે આજે માંડવગઢ એ માંડવગઢ ન હોત, માંડવગઢને બદલે દેવગિરિ કે વિદ્યાપુરનું જ સિંહાસન અહીં કયારનું યે સ્થપાઈ ચુકયું હોત, હું વિશ્વાસઘાત કરૂં? કોની સારૂ? સ્વર્ગ ભુવનના વૈભવ પણ જેને મન તુચ્છ છે તે શું આ લેકની માહિનીઓ પાછળ
