________________
(૨૪૫) “મારાં પડળ ખુલે છે, દેવી ? નવો પ્રકાશ આ નબળી આંખેએ સહન નથી થતું. શ્રદ્ધાથી જ માત્ર ઝીલી રહ્યો છું.
ત્યે જાઓ, રાજકુમારી !” એક ભક્તની જેમ રાજાએ પાર્થના કરી.
રાણી લીલાવતી નિર્દોષ હતી એ તમારા કાળજામાં બરાબર કોતરી રાખજે. તેની નિર્દોષતાએ તેને શી રીતે બચાવી એ વાત પણ અત્યારે જ સાંભાળી લે.”
લીલાવતી જીવે છે?” રાજાની આંખમાં નવું તેજ સ્કર્યું રાણુને મળવાપિતાના પાપનું પ્રાશ્ચિત કરવા તે વ્યગ્ર બન્યું હોય તેમ તે ઉઠીને ઉભે થયે.
/ “જીવે છે જરૂર, પણ એમ નહીં મળે. તમે તમારો અધિકાર હાથે કરીને ગુમાવ્યો છે. રાણું આજે નવો અવતાર છે. હવે તમારે ને રાણીને શું?”
આમ ઉપહાસ કરીને આપ મારા અંતરને લેવી રહ્યા છે–રાણીની નિર્દોષતા સમજ્યા પણ તેના વિના એક ઘડી જીવવું એ જીવતાં મૃત્યુ જેવું મને લાગે છે.” ગળગળા એવા જે રાજાએ ગિનીનું શરણું માગ્યું.
“મારાઓએ તેને મારીને ફેંકી દીધી હોત તે?”
“તે આજે રાજા જયસિંહદેવની પણ ચિતા પડકાતી હોત! દુનીયા. જોઈ શકત કે શીક્ષા કરવામાં રાજા જેટલો શૂરે
