________________
(૧૭) પ્રસંગ કાઢવાની રાજાજી તજવીજ કરતા હતા એટલામાં એક દાસીએ કહ્યું:–રાણુજીની મૂછ કેમે કરતાં વળતી નથી.”
ડીક. તું જા. વૈદ્યરાજ દવા મોકલે છે. ” રાજાએ તખ્તાઈથી જવાબ આપ્યો.
વૈદ્યરાજને સંબોધીને રાજાએ કહેવા માંડયું:–“રાજવટ કેવી હોય છે તે તમે જાણો છો. રાણું લીલાવતી એ મારા હૈયામાં શૂળની જેમ ખુંચી રહી છે. પણ મારે બહુ નિર્દય થવું નહીં પસાય” પછીના શબ્દો બહુજ આતેથી રાજાએ વૈદ્યરાજના કાનમાં કહ્યા.
બરાબર, બાપુ ! એક દિવસ બેભાન રહે એવી દવા હમણાજ મોકલું છું.” એટલું કહી વૈદ્યરાજ ધીમી ગતિએ ઘર તરફ વિદાય થયા.
યથાવસરે દવાનું પડીકું આવ્યું. સોમાએ કહ્યું – “આ પડીકું માત્ર સુંઘાડવા પૂરતું છે. ”
રાજાએ એ દવાનો પ્રાગ કરવામાં વિલંબ ન કર્યો. ને રાણી પાસે આવ્યા. પેલું રંગીન વસ્ત્ર પહેલા કરતાં સહસ્ત્રગણું અધિક મમતાથી રાણુને વળગીને રહ્યું હતું. તે જોતાં જ રાજાની આંખમાં ખુન ભરાયું. મંત્રીશ્વર અને રાણું વચ્ચેનો, તાજો વાર્તાલાપ તેને યાદ આવ્યું. “ કંઈ હરકત નહીં–બન્ને કાંટા આવતી કાલે ઉખડી જશે.” ધીમે ધીમે શુદ્ધિમાં આવતી રાણુને રાજાએ પોતે પેલું પડીકું સુંઘાડયું. રાણી સર્વ સુખ-દુઃખ ભૂલી ઘસઘસાટ નિદ્રામાં પડી.
