________________
(૨૩૪) આ ઘેલી બાઈને એક સ્થળે ભરાઈ બેસવાની સલાહ આપી. પણ તેણીએ એ સલાહને હસવામાં જ ઉડાવી દીધી કેવું એ નિર્મળ હાસ્ય હતું ? મૃત્યુના ભયથી પર–સંસારની સર્વ ચિંતાઓથી મુક્ત તે સ્વચ્છ હૃદયનું હાસ્ય પણ એટલું જ મનમોહક હતું. તે કહેતી કે –“ગાંડા માણસ અને ગાંડા હાથી વચ્ચે તે હંમેશા દસ્તી જ હાય !”
વધારે આશ્ચર્ય તે લોકોને ત્યારે જ થયું કે ગિની પાસે થઈને ગાંડે હાથી પસાર થવા છતાં તેનાથી દસેક ડગલાં પાછો હઠ અને જાણે સ્નેહ સીંચતે હેય તેમ સામે નીહાળી, ધીમે ધીમે આગળ ચાલ્યા ગયે. જેગિનીના દર્શન માત્રથી તેનું ગાંડપણ પીગળી જતું હોય એમ જણાયું.
જેગિની કેઈ જાદ-મંતરવાળી તે જરૂર હશે.” એમ લોકે અંદર અંદર વાત કરવા લાગ્યા. પણ પાછી એ લેકેએ જ શંકા ઉઠાવી કે “જે જાદુમંતર હોય તે પછી ચોરના માથાની જેમ આમ શેરીએ શેરીએ કાં ભટક્યા કરે ? ”
તેણના પરિધાનમાં આજે કંઈક જુદી જ જાતની વિચિત્ર ત્રતા હતી. તેણીએ એક સ્વચ્છ વસ્ત્ર માત્ર અંગે વીંટાળ્યું હતું. પણ ગળામાં કેસરી છાંટવાળું આરા, વસ્ત્ર શા સારૂ એ કેઈન સમજી શકહ્યું.
આ તે જ વસ્ત્ર હતું કે જે ઓઢવા માત્રથી રાણી લીલાવતીનાં રેગ-શોક શમી ગયાં હતાં, આ તે જ વસ્ત્ર હતું કે જેણે રાજાને શંકાથી વ્યાકુળ બનાવી અર્ધ ઉન્મત્ત જે બનાવી
