________________
( ૧૯૪) મહારાજ તો મારા અન્નદાતા ! હું તેમને રાજભક્ત મંત્રી ! છતાં માંડવગઢના મહારાણી રોગશા ઉપર તરફડતા હિય તે વખતે બીજાં કામકાજ પડયાં રહે એ જોવાનું કામ મહારૂં છે તમારું નહીં અને સોમા ! હું તને જ પૂછું છું કે મા મરવા પડી હોય તે વખતે પુત્ર, બાપની પાસે જઈ બેસી રહે તો શું એ કુલાંગાર ન ગણાય?” છેલ્લા શબ્દો મંત્રીએ જરા ઉગ્રભાવે ઉચ્ચાર્યા. માએ રાજા સામે જોયું અને બીજી જ પળે પેથડકુમાર તરફ અર્થપૂર્ણ દષ્ટિપાત કર્યો.
રાજા પિતે મિાન હતું. પણ તેની દષ્ટિમાં શંકા અને અભિમાન હતાં. પેથડે તે જોયું. “આપને કંઈ અવિશ્વાસ આવતો હોય તેમ જણાય છે. સ્નેહમાં આ ભેદ કયારથી?”
જ્યારથી તે ઘીના હેજ ભરાવી આ રાઈને અહીં આણી ત્યારથી.” પેથડકુમાર બધી પરિસ્થિતિ સમજી ગયો.
અશક્ત રાણીએ એ શબ્દો સાંભળ્યા. તેણીને આવેશ કાબુમાં ન રહ્યો. હાથને ટેકવી તે ઉભી થવા ગઈ પણ પાછી તકીયા ઉપર પછડાઈ.
રાજાજી! ભૂલે છે, એગ્યતા વિના વસ્તુની કીમત કરવા જાય તે તે ખરા જ ખાય. મંત્રીશ્વરના બુદ્ધિબળની મદદ ન આવી પહોંચી હતી તે આ મહેલમાં મારાં પગલાં ન હેત.”
“બહુ સારૂં” કહી રાજા ઉઠા. સેમ પાછળ પાછળ
