________________
( ૧૯૫) ચાલે. પિથડકુમાર તે આ પલટાયેલી બાજી જોઈ ઉંડા વિચારમાં ગરકાવ થયે. . “બધાય બદલે તો ભલે, પણ મંત્રીશ્વર ! તું ન બદલતા હે. ભાઈ? પછી કયાં જઈશ?” રાણીની આંખમાંથી અશ્રુની ધાર વહેવા લાગી.
માજી, આંસુ ન પાડે. માની શીખવએ રાજાનું મગજ ભમાવ્યું છે. પણ તેની ફિકર નહીં. પિથડકુમાર અભિમાન નથી કરતો બાકી આપની સામે ઉંચી આંગળી કરનાર જે કઈ રાજ્ય હોય તે તેને પણ ઉથલાવવાની તાકાત આ બાહુમાં છે.”
ના, ભાઈ, જેવાની સાથે તેવા ન થઈએ. આપણું ખાનદાની શરમાય! આ ગુંચવણમાંથી માર્ગ શોધી કાઢજે!” રાણીએ પિતાનાં આંસૂ લૂછી નાખ્યા. મંત્રીશ્વર પણ ઉડે નિશ્વાસ નાખી ઘર તરફ વિદાય થયા.
બીજી તરફ રાજા પિતાના મહાલયમાં આવ્યું. માએજ વાત ઉચ્ચારી:–“બાપુ? જોયું ?”
“સોમા? જોવાનું બધું જોઈ લીધુ છે, હવે વધારે જાણુવાની જરૂર નથી. હું ધારું છું કે હવે હું ગાંડા થઈ જઈશ.”
પણ બીજું તે ઠીક, પણ રાણુજીએ ઓઢેલું પેલું લાલ વસ્ત્ર તો જોયું ને ?”સોમાએ ફેંકી ફંકીને ઝેર ઠલવવા માંડયું.
