________________
(૧૮૩) હદય ઉપર મારે અધિકાર નથી. એ આકાશકુસુમની આશા ત્યજી દેવામાં જ ક્ષેમકુશળ રહેલાં છે.”
ભલભલા યોગીઓ જે આશા તજી શકતા નથી તે આશા તજવાનું એક બાળકોને કહેવું એ વ્યર્થ છે.”
એનું જ નામ મહ” કુમાર એનું સ્વષ્ટીકરણ ન કરી શકે.
મહ? મને જે તમારા સંદર્ય ઉપરજ મેહ ઉપન્ય હેત તો હું કોઈ તમારા કરતાં પણ અધિક સંદર્યવાન જ રાજકુમારને ખુશીથી શોધી શકત. મંત્રીશ્વર? આ હૃદયમાં સૌંદર્ય પ્રેમને સ્થાન છે. પણ એ ઉપરાંત આપનું ધર્મજીવન મને વધુ પ્રિય લાગે છે અને એ જીવનની જ હું ઉપાસિકા થવા માગું છું.” એટલું કહી રમાદેવીએ એક નિઃશ્વાસ મૂકો.
ત્યાગીને પણ ઘડીભર સંસારી બની જવાનું મન થાય એવાં તેજસ્વી, સંદર્યમય, સ્નેહાદ્રમુખ સામે પેથડકુમાર જોઈ રહ્યો. તે મનુષ્ય હતું, પણ તપશ્ચર્યા અને સાધનાવડે વૃત્તિઓને દમવાનું દેવદુર્લભ સામર્થ્ય તેણે પ્રાપ્ત કર્યું હતું. તેણે નમ્રતા પૂર્વક કહ્યું:–“ધર્મજીવનની ઉપાસિકાને એ મેહ ન શોભે. તે પિતાનું આત્મકલ્યાણ ગમે ત્યાં સાધી શકે છે. ”
એ મારાં હતભાગ્ય છે કે આપને મારી પ્રત્યેક વાતમાં મોહ અને પરવશતાજ ભાસ થાય છે. સ્નેહને આમ તિરસ્કાર કરી શું આપ સુખી થશે?”
