________________
(૧૮૪) પિથડકુમાર હવે થાકી ગયું હતું, સંક્ષિપ્તમાં પતાવવાની ખાતર તેણે પૂછયું:–“ ત્યારે આપ કેને ચાહે છે ? દેહને કે દીલને?”
આપના દેહ ઉપર લાભાઉં તે, મંત્રીશ્વર? હું વ્યભિચારિણું ગણાઉં અને આપ જે હદય અન્યને સમપ ચુકયા છે તે પડાવી લેવાની કેસીશ કરું તે મારા જેવી બીજી સ્વાથ નારી કોણ?”
ત્યારે ? આપ શું કહેવા માગે છે. ?”
“આપના નિર્મળ આત્માને પૂછશ. આપે લગ્નથી મને સ્વીકારી હોત તો મારી ઘણીખરી જવાબદારી ઓછી થાત, પણ તમારાથી તે બની શકે તેમ નથી હવે તે હું મારી સાધનાના બળવડે આપના આત્મા ઉપર અધિકાર વર્તાવવા પ્રયત્ન કરીશ વખત જતાં આપ પોતે જ જોઈ શકશો કે દેહના સુખમાત્રનું બલિદાન આપી, કેવળ અર્પણ મમતાના પંથે ચાલનારી રમાદેવીએ કંઈ ઘેર ઘેર નથી જન્મતી” એ શબ્દ પુરા થતાંજ તે વિધુતના વેગે ત્યાંથી ચાલી ગઈ. વાતાવરણમાં એ ભાવનાના પડઘા ગુંજી રહ્યા.
ગઈ? તેજ અને બળની મેહક પ્રતિમા જેવી બાળિકા ચાલી ગઈ. રોષ કે લોલપતાની આછી રેખા પણ તેના ચહેરા ઉપર પડવા ન પામી!
પેથડકુમાર વિચાર કરવા લાગ્યો:-નિર્મળ ગંગા પેઠે
