________________
( ૧૯૧ )
લઇશ. ” એટલુ કહેતામાં રાણી બેશુદ્ધ બની. મંત્રીશ્વરે ગભરામણમાં આવી પોતાના ખેસવતી તેના પસીના લુછી નાખ્યા પાસે બેઠેલા વૈદ્ય પણ આ દ્રશ્ય જોઈ રહ્યા. સઘળે સુનસાન થઇ રહ્યુ.
એટલામાં પેથડકુમાર જાણે નિદ્રામાંથી જાગતા હોય તેમ ચમકયેા. ઝડપથી ઉભા થયા અને પાસે ઉભેલી એક દાસીને સંબોધીને કહ્યું:— મારે ઘેર જા અને તારી ખાઇને કહેકે મ ત્રીએ શાચવી રાખેલુ પેલુ ખ ભાતનું લાલ વસ્ત્ર આપે.”
66
દીના મીછાના પાસે જુદી જુદી આષધીઓની જરૂર પડે એ સમજી શકાય. પરંતુ મ ત્રીશ્વરને એક એક લાલ વસ્ત્રની શુ જરૂર પડી તે કોઈનાથી ન સમજાયું. આમાં કંઇક ગુઢ સ ંકેત હેાય એમ સાને લાગ્યું.
થાડી વાર રહીને દાસી પાછી ફરી. કેસરી રંગની આછી છાંટવાળું લાલ વસ્ત્ર તેના હાથમાં હતું. એ વસ્ત્ર જોતાં જ મંત્રીશ્વરની આંખમાં આશાવાદ ઉભરાયા. જાણે કે વિશ્વના સઘળા રાગ–ઉપસર્ગ આ વસ્ત્ર પાસે શાંત થઇ જવાનાં હાય એટલું આશ્વાસન લાધ્યું.
વૈદ્યો આઘા ખસ્યા. મૃતપ્રાય રાણીના શિથિલ અંગ ઉપર મત્રીશ્વરે એ લાલ વસ્ત્ર એઢાડયું. તે મનમાં ને મનમાં મેલ્યા: જે ચતુર્થાં વ્રતધારીઓના આત્મબળને દેવતાઓ અને ઇંદ્રો પણ પ્રશ ંસે છે એ વ્રતધારીનું આ પવિત્ર વસ્ત્ર,
