________________
' (૧૯૦ )
અહીં મારે જીવ જાય તોય તમને શું?” રાણીએ મહા મહેનતે ઉભરે ઠલવવાની શરૂઆત કરી દીધી.
બસ, ભૂતકાળ તો બધું ભૂલી જ ગયા ને? મેં જે આપના દેહ અને સ્નેહની સંભાળ ન રાખી હતી તે આપ માડવગઢના મહેલ જોઇ શક્ત ખરાં? અને વધારે ખાત્રી જોઈતી હોય તે કાન્યકુજના દરબારીઓને પૂછી જે જે.” ટુંકામાં મંત્રીએ ભૂતકાળને ઇતિહાસ ઉકેલ્યો.
રાણીની આંખમાં પાંપણ સુધી આંસુ આવ્યાં. તે બોલી “પણ હવે તમને વધુ તકલીફ નહીં આપું. મારે કંઈ હવે વધુ નથી જીવવું-જીવી શકું એમ પણ નથી લાગતું.”
આટલી બધી નિરાશા કેમ આવી તે મંત્રીથી ન સમજાયું તે આશ્વાસન આપવા જતો હતો પણ તેને કંઠ રૂંધાયે
હેય એ દિવસે પણ હતા. તું મને અહીં સુધી લાવ્યું અને તારા દેખતાં તારી હાજરીમાંજ જઉં તે મારા જેવું ભાગ્યશાળી કોણ?” રાણી બેલતાં બોલતો વધુ અશક્ત બની. દાસીઓએ ધીમે પંખે પવન નાખવે શરૂ કર્યો. પેથડકુમાર હેજ વધુ નજીક આવ્યા અને પોતાના હાથના ટેકાથી રાણુના લથડતા મસ્તકન ટેકવ્યું.
બહેન ! વધારે ન બોલશે. તમને અધિક શ્રમ પડતું જણાય છે!” મંત્રીએ કહ્યું.
તું જીનમંદિર બંધાવી આવ્યો અને કીર્તિની વરમાળ વયે તે હું પણ હવે સ્વર્ગ સંચરી નવજીવનને હા
