________________
(૧૮૮) હૃદય તે પેથડકુમારને જ શોધે છે. ઘણા વર્ષો થયાં પતિને ઘેર રહેલી સ્ત્રી જેવી રીતે પિતાના માડીજાયા ભાઇને એકવાર મળવા ઝંખે તેવી રીતે મહારાણી પણ પોતાના ધર્મબધુ પેથડકુમારને જેવા ઉત્સુક દેખાય છે. એક-બે વાર નહીં પણ દિવસે અને રાતે પાંચ-પચીસ વાર પોતાના અનુચને તે પૂછે છે કે “મંત્રીશ્વર કયારે આવશે?”
મંત્રીશ્વરને માટે આટલી બધી તાલાવેલી શા સારૂ ? મંત્રી આવીને પોતે કંઈ થડે જ રેગ લઈ લેવાના હતા ? મહારાજા ખુદ જેનું મને રંજન કરવા મથતા હોય તેને વળી મંત્રી જેવા અદના પુરૂષની ઝંખના શા સારૂ હોવી જોઈએ ? આવા આવા અનેક પ્રશ્નો અને આક્ષેપ છુપી રીતે થાય છે. મહારાણી તે પોતાની નિર્દોષતામાં જ મસ્ત છે. જગતની ઝેરીલી જીભ પિતાના અપવાદ બાલશે એવી તે તેણીને કોઈ દિવસ કલપના પણ ક્યાંથી આવે ? પણ દીવસ જતાં એજ આફત સામે આવીને ઉભી રહી. રાજાના દીલમાં હેમનું શૂળ ભેંકાયું. તેનું છુપું દર્દ તેને બેચેન બનાવી રહ્યું.
રાણું લીલાવતી જ્વરના વેગમાં બબડી–“કેઈ માણસ મેકલીને મંત્રીશ્વરને બેલારાજા જયસિંહ હજી હમણાજ ત્યાં આવી પલંગની બાજુએ ગુપચુપ ઉભું હતું. તેણે એ શબ્દ સાંભળ્યા. ઝીણી અને છુપી વેદનાએ વ્યક્ત સ્વરૂપ ધરવા પ્રયત્ન કર્યો. પણ હજી તો આમાંથી કંઈ કંઈ ગુપ્ત રહયે હાર આવશે એમ ધારી પ્રપંચ બુદ્ધિએ તેને સાહસ
