________________
(૧૫૪ ) દેવગિરિના એક સામાન્ય મંત્રીની કીર્તિની ખાતર, અન્ય વ્યક્તિ દાનશાળા બંધાવી પિતે નિર્લેપ રહે એ સાધુ જન આ માયાવી સૃષ્ટિમાં કેણ હશે?”
રાજદૂત ઉભે થયે. પ્રધાન હેમુના હાથમાં, કાળજી પૂર્વક ભેઠમાં સંઘરી રાખેલે પત્ર ધીમેથી મૂક્યો. પ્રધાને તે પત્ર મનમાં જ વાંચી લીધો. પત્રમાંના એક એક શબ્દ તેના કઠેર હૃદયમાં સ્નેહ પ્રીતિ, શ્રદ્ધાના કોમળ ભાવ જગાડ્યા.
“ધન્ય પેથડકુમાર ! ખરે ઉદાર સાધુ જન !”અભિમાની મંત્રીના મુખમાંથી એવા ઉદ્દગાર નીકળી પડ્યા.
સભાજને મંત્રીના આશ્ચર્ય ચક્તિ વદન તરફ જોઈ રહ્યા.
રાજદૂત! કારપુરમાં મારા નામની દાનશાળા બંધાવનાર પેથડકુમાર છે એવું તે હું આ ક્ષણે જ જાણી શકું છું. પિતાની કીતિને ઢાંકી રાખી જેણે મારી મહત્તા આ પ્રમાણે વધારી મૂકી છે તેને બદલે હું કેવી રીતે વાળી શકીશ એ મારાથી સમજાતું. જેનધર્મ આટલો ઉદાર છે? જેનેમાં આટલા નિસ્પૃહ પુરૂષો હોય છે? મંત્રીશ્વરને કહેજો કે દેવગિરિને પ્રધાન આપને સંપૂર્ણ આભારી બન્યા છે.” હેમુએ રાજદૂત તરફ ફરી કહ્યું. - રાજદુતના નયનમાં આશાનું તેજ પ્રકટયું. તેણે ધીમેથી કહ્યું – “ મહારાજ! આભાર કરતાં કર્તવ્યની કીંમત વધારે હોય છે. અને તેથી જ માંડવગઢના મંત્રીશ્વરે
