________________
(૧૭૬) પગે પડતા આવે છે તેમનાથી ડરતા ચાલે છે.” શિક્ષકે ભણવેલા આંક બાળક બોલી જાય તેમ રમાદેવી બેલી.
પણ હવે એટલું વિશેષ સમજે કે સત્તાએ સ્થલ આસૂરી સંપત્તિ છે. સ્નેહ એ દૈવી શક્તિ છે. એક દેહને વશ રાખે છે બીજી અંતરને બાંધી લે છે.”
ત્યારે આપે અહીં જીનમંદિર પહેલી વાર બંધાવ્યું તે સ્નેહના જ બળથી, એમ ને?”
“હા, જી.” પેથડકુમાર શાંત રહ્યો.
ડી વાર રહીને તેણે કહ્યું -“પણ એ હકકીત આપ આપના પિતા પાસેથીજ સીધી રીતે મેળવે તે વધુ ઠીક. આપના પિતા સત્તાધીશ રાજા છે, પણ જે તેમના નિર્મળ
સ્નેહથી હું લોભા ન હોત તો આજે તમારા પિતાની શી દશા હતી તે કહેવું એ કેવળ મુખઈ જ ગણાય? વનમાં ઉપરાઉપરી બે જીવલેણ ઘટનાઓમાંથી તેઓ શી રીતે મુકત થયા એ વાત ખુદ રાજા પાસેથી જ જાણી શકશે.”
ઘણું કરીને રમાએ એ દુર્ઘટના વાળી વાત કેઈ સખી પાસેથી ડેઘણે અંશે જાણી લીધી હશે. તેથી જ તે પિડકુમારના આ સખ્તાઈવાળા શબ્દો સાંભળી ધ્રુજી ઉઠી!
તે પછી એવા નેહ અને સ્વાર્થમાં શો ભેદ? તમે સ્નેહના બદલામાં તમારે સ્વાર્થ સાથે. જીનમંદિર બંધાવવાની તમારી સ્વાથી ઈછા ફલીભૂત કરી અને સ્નેહને બદલે વ્યાજ સાથે વાળી લીધો. બધી સ્વાર્થનીજ ગડમથલ દેખાય
