________________
(૧૦૦). પેથડકુમારે તેને જુદે જ અર્થ કર્યો. કહ્યું –બતે સુખેથી તમે સંસારી બને. સંસારમાં પણ નિર્લેપ રહેવાને પ્રયત્ન કરજે. સંસારને જ ત્યાગની એક શાળા બનાવજે.” તે પોતાના ખંડમાં પાછા ફરવા ઉધત થયે.
“પણ એ પ્રકારે મને નિલેપ રહેતાં કેણ શીખવશે ?” રમાએ પાછું નવેસરથી પ્રકરણ ખેલ્યું.
આત્મા તેિજ પિતાને ગુરૂ બને છે.” એ આત્મા જ કઈને દાસ બની ગયા હોય ?”
તે એ અધીશ્વર પાસેથી જ જ્ઞાનના સંસ્કાર મેળવી લેજે. શાસનદેવ આપનું કલ્યાણ કરશે.”
તે ચાલવા જાય છે એટલામાં રમાદેવીએ તેનો હાથ પકડ અને જાણે છેલ્લીવાર કરગરતી હોય તેમ કહ્યું—“ ત્યારે શું આપ તો કલ્યાણ નહીં જ કરી શકે?”
કપાળ ઉપરને પરસેવે લૂછતાં કુમારે ઉચાર્યું – આપને પવિત્ર દેહ પરપુરૂષના સ્પર્શથી ન અભડાવો. હું આપને અતિથિ છું—એક સામાન્ય વહેવારીયો છું-જ્યારે આપ એક રાજપુત્રી છે.”
રાજપુત્રી છું એ વાત તમારા મોઢેથી સાંભળવા નથી માગતી અને પવિત્રતા કે ભ્રષ્ટતાની વાતતો એક કેરેજ રહેવા દ્યો. આપ જેવા જ્ઞાની અને શૂરવીરના સ્પર્શથી જે હું ભ્રષ્ટ થઉં તે પછી એ ભ્રષ્ટતા પણ મારે મન પવિત્રતાજ ગણાશે.
