________________
(૧૬૪). પિતાના ભીનાં વસ્ત્રોને સંકોરતી, શરમથી દષ્ટિને ભૂમિ સાથે જડી રાખતી પેલી નવવનાએ ઉચ્ચાર્યું.
હું દેવગિરિને રાજા રામદેવ. સુંદરીના પ્રશ્નને ટુંકો જવાબ વાળે.
“કઈ શરણાગતને આપ આશ્રય આપે કે નહીં?”
એ તે મારે ક્ષાત્રધર્મ–એમાં પૂછવાપણું જ નહેય.” તે આ વનવાસીને આપના મહેલમાં સ્થાન મળશે?” છે એટલે?”
આપ મારે રાજરાણી તરિકે સ્વીકાર કરશે?” રાજાની મેહનિદ્રા અધિક ગાઢ બની. નવયુવતીની એ ચેષ્ટા, લાવણ્ય અને સંદર્યે રાજાનું ભાન ભૂલાવ્યું. કંચન અને કામિની જેવાના મેહમાંથી પોતાને સર્વથા કોણ બચાવી શક્યું છે? રાજા માની લીધેલી વનદેવીના કટાક્ષથી ધવા. તેને એક પ્રકારની ધ્રુજારી છૂટી. ચપળ પ્રેક્ષક જ એ વખતે જોઈ શકે કે એ સુંદરીના નેત્રમાં સનેહનો તે માત્ર આભાસ જ હતો-કુરતા અને પ્રપંચને લીધે અધિક તે ચંચળતાને જ પ્રભાવ હતો. ખરું જોતા આ રમણી બીજી કેઈ નહીં પણ લેકમાં જે એક રાક્ષસી તરિકે પંકાએલી હતી તે જ આજે આવું અદ્ભુત રૂપ ધરી રાજા રામદેવ પાસે આવી ઉભી હતી. રાજા જેમ જેમ મેહવશ બનતો ગયે તેમ તેમ કપટ વડે સાધર્મમયી બનેલી એ રાક્ષસીને
