________________
(૧૬૩) છેલ્લી છલંગે રાજાના હોશકોશ હરી લીધા. જે તે થાપ મારવા જાય છે તેવું જ સડસડાટ કરતું એક તીર સિંહના મસ્તકમાં વાગ્યું. સિંહ તમ્મર ખાઈને ધરતી ઉપર ઢળી પડ્યો. રૂધીરથી જમીન ભીંજાઈ ગઈ. આ તીર મારનાર કેશુ? રાજા વિચારમાં પડ્યો, ક્ષણ વાર સ્નાન કરતી સુંદર
સ્ત્રી તરફ જોયું. ક્ષણ વાર આસપાસ જોયું. પરંતુ પેલી નવમૈવના અને પિતાના સિવાય અન્ય કે વ્યક્તિ હોય એમ ન લાગ્યું. રાજા રામદેવ બ્રમમાં પડ્યો. સિંહને શિકાર તો થયે પણ આ છેલું તીર કેવું ?
એટલામાં તે ભીંજાયેલા વલમાંથી, જેનો અંગનું અપૂર્વ સિંદર્ય નીતરી રહ્યું છે એવી ધુમસને ભેદી સમુદ્ર જળમાં સ્નાન કરી આવેલી ઉષા જેવી, કાશ્મીરી રમણઓના સર્વ સાંદર્યનો સરવાળો કરી વિધાત્રીએ સુંદરતાની મૂર્તિ ઘડી કાઢી હોય એવી એક વનદેવી સમી નારીને પિતાની તરફ આવતી રાજા રામદેવે જોઈ. તે ક્ષણવાર ચિત્રવત બની ઉભું રહ્યો. આવા ઘેર-વિફટ અરણ્યમાં, જ્યાં સબળ પુરૂષે પણ ભયભીત બને તેવા એક સ્થાનમાં આ કમળાંગી કયાંથી ? આ નારી કેટલા મનોબળવાળી હશે ? આવા સ્પષ્ટ-અસ્પષ્ટ વિચારે વિજળીના આંચકાની જેમ તેના મનમાં આવીને પસાર થઈ ગયા.
“ આ ભયાનક વનમાં જે કેઈએ સિંહને શીકાર કર્યો હિોય તો તે માત્ર આપ જ છો-આપની પછાન આપશે?”
