________________
(૧૭ર ) પેથડકુમાર આ દશ્ય પળવાર જોઈ રહ્યો. મુગ્ધાની આ અવદશા તરફ સહેજ હસવું પણ આવ્યું.
રમાદેવીએ અભિમાનથી ઉંચું જોયું જાણે કે અજાણ્યા પ્રવાસી તરફ પિતે હંમેશા આછા તિરસ્કારની નજરથી નિ. હાળતી હોય એવો ડોળ કર્યો. જો કે આજે તે તે પૂરેપૂરી પરવશ બની હતી, પણ રાજપુત્રી તરિકેનું અભિમાન તેની રગેરગમાં વ્યાપ્યું હતું. પોતાના સાહસ તરફ બીજા હસે એ તેને ભયંકર ગુન્હ લાગે. છતાં એક માત્ર પેથડકુમાર પાસે જ તે આવી ગરીબ ગાય જેવી કેમ બની હશે તેને ખુલાસો તેને મળી શક્યો નહીં. ન સમજી શકાય એવી અવ્યકત વેદના અને પૂજ્યભાવ એ બન્નેના ઢંઢમાં તે સપડાઈ ગઈ હતી. પિતે સ્વતંત્ર–સત્તાશીલ હોવાનું મનમાં બરાબર સમજતી હતી છતાં એક વાર જોયા પછી તે અજાણતાં જ પરવશ બની ચુકી હતી. તે સંકેચાતી સંકેચાતી બારીની છેક નજીક આવી સ્વસ્થ બની અને પેથડકુમારના શાંત-ગંભીર–નિર્વિકાર મહે સામે જોઈ રહી.
આપ માંડવગઢના મંત્રીશ્વર કે?”
“જી, હા.” એમ કહી રમાદેવીના મુખ ઉપર નાચતા ભાવે તે જોઈ રહ્યો.
જીના મંદિરની અહીં આપે પ્રતિષ્ઠા કરાવી અને બ્રાહ્મણ પંડિતને નમાવ્યા એટલે આપને વિજ્યને કેફ ચડે.
