________________
(૧૫૬) સભાનો રંગ પલટાયે. હેમુ પ્રધાનની નાડીમાં લોહીની ધારા વધુ વેગથી ધબકવા માંડી. તેણે તેની સામે નિશ્ચલભાવથી નીહાળ્યું. બ્રાહ્મણોના દીલમાં વજપાત જે ખળભળાટ થયા. “ ધુતારો ! જેનધમી બિચારા પ્રધાનને ફસાવ્યા !” એવા છુટા છવાયા ઉદ્દગારો સંભળાયા.
પ્રધાને દૂતની પીઠ થાબડતાં, ગંભીરતા સાથે કહ્યું – દૂત ! આજે મારી પ્રતિજ્ઞા તેડું છું સંપ્રદાય મેહનાં પાટાં દૂર ફેંકી દઈ, દરેક ધર્મ તરફ સમભાવથી નીહાળવાનું વ્રત લઉં છું. જેન બનવાની તે મારામાં લાયકાત ન હોય, પણ જૈન શાસનના સઘળાં શુભ અનુષ્ઠાનને વિષે યથાશક્તિ ભાગ લેવા મારી તત્પરતા જાહેર કરૂં છું. પેથડકુમારને કહેજે કે તેમના નિઃસ્વાર્થ ઉપકારથી તેમને એક વખત વિરોધો આજે તેમને પરમ મિત્ર બને છે.” પ્રધાનના નેત્ર માં નમ્રતા છલકાઈ રહી. રાજદૂતે તેમની સામે જોયું. પ્રધાનના કાનમાં કંઇક કહ્યું.
“કેણ પેથડકુમાર? તે તમે પોતે?માનપૂર્વક હેમુ પ્રધાન દૂતને ભેટી પડે.
જાદુગર ! કાળમુખો !” બ્રાહ્મણે અને પંડિતાએ રેષયુક્ત સ્વરે ઉદ્ગાર કહાડયા.
દેવગિરિના મહારાજા પણ સંપ્રદાયની અંધશ્રદ્ધામાં ગર્ભ સુધી ડુબેલા હતા. જૈનધર્મની અવગણના એ તેમને મન અવગણનાજ ન હતી–એક કર્તવ્યતા બની હતી. તેની
